Geluk bij een ongeluk
Angkor en Siem Reap
Cambodja
Kymmie
Geluk bij een ongeluk
19 juli 2011, ik kan me die dag nog herinneren als de dag van gisteren! 's Ochtends vroeg om 07:00 waren Joke (een reisvriendin van mij) en ik op de boot gestapt in Battambang. Na 9 houterige uren (de bankjes waarop we zaten waar kei en kei hard, zelfs na 9 uur!!!) waar we onderweg veel prachtige mensen en drijvende dorpjes hebben gezien, kwamen we aan in de "haven" van Siem Reap. Dolblij waren we, dat we eindelijk weer onze benen konden strekken. De boot lag aangemeerd tegen een schuine helling waarop veel klei lag. Vol geenthousiasmeerd sprong Joke met haar backpack van 15kg van de boot. Binnen luttele secondes klonk er een ijzige gil door de haven. De lokale bevolking keek verschrikt op. Daar lag ze, met haar rugzak op haar rug, en haar witte broek in de klei.
Ze had de sprong onderschat, en daarbij geen rekening gehouden met het extra gewicht wat op haar rug hing. Haar voet had knak gezegd en werd in een rap tempo opgezet. Gelukkig waren er enkele mannen bereid haar te ondersteunen naar de tuk tuk. "Graag een enkeltje ziekenhuis chauf!". Onderweg in de tuk tuk hebben we geprobeerd haar voet zo goed mogelijk te ondersteunen. Maar wat een kort ritje leek te zijn, veranderde al snel in een highway to hell. De chauffeur probeerde de gaten in het wegdek zo goed mogelijk te ontwijken, echter was dat niet af te lezen aan Joke's gezicht.
Met een inmiddels blauw opgezette voet, bereikten we het Chinees-Cambodjaans hospitaal midden in de stad. De 2 aanwezige doktoren waren van Chinese afkomst en spraken geen woord Engels. We werden een kamer binnen gebracht waarvan we de vertaling liever niet hadden kunnen lezen.....Operate Room! "Dit zou een mooi moment zijn geweest waarop er een tolk binnen was komen lopen" zei ze. Joke had die woorden amper uitgesproken of er klonk in het gebrekkig Engels "What happend to you?". In de deuropening stond een smalle man die duidelijk ook werkzaam was in het ziekenhuis. Het ongeval van Joke had zich als een lopend vuurtje door het kleine ziekenhuis verspreid en opeens stonden we met 9 man in de operatie kamer.
De Chinese wonderdokter had inmiddels geconstateerd dat ze absoluut niks gebroken had, en begon met het maken van een kruidenmengsel. Lichtelijk bezorgd vroeg Joke of het niet beter zou zijn om toch een rontgenfoto te maken. Nee, dat was absoluut niet nodig verzekerde de dokter. Ook de 2e Chinese vrouwelijke dokter zette de woorden van de dokter kracht bij, door haar gerust te stellen dat er absoluut niks gebroken was. Het kruidenmengsel wat de pijn zou verzachten werd om haar enkel en hak gesmeerd en werd ingesloten middels een rekverband. Voor de zekerheid kreeg ze nog een spuit met diclofinac en een doosje pijnstillers mee. Het advies klonk: komende dagen de voet niet belasten, open slippers dragen en pijnstillers slikken. Dan zou ze er binnen 1 a 2 weken van genezen zijn.
Met dit advies op zak zijn we doorgereden naar onze B&B. De volgende dag verging Joke nog steeds van de pijn. Ze had gelukkig krukken van het ziekenhuis meegekregen, maar veel baat had ze er helaas niet bij. Wederom terug in het ziekenhuis bleef de dokter bij zijn prognose. Ze moest gewoon geduld hebben. Wat een hoogtepunt van onze vakantie had moeten zijn, namelijk urenlang door Angkor Wat struinen, werd voor Joke een dieptepunt. Een uurtje heeft ze het volgehouden in de tempel van Angkor Wat. Vanuit de tuk tuk heeft ze gelukkig toch nog veel kunnen zien, en mij de gelegenheid gegeven om alleen rond te struinen. 's Avonds in de B&B bekeken we de foto's die ik had gemaakt.
Op de laatste dag in Siem Reap moest ze terug voor controle. De krukken moest ze inleveren, maar inmiddels hadden we een wandelstok op de kop weten te tikken. De situatie met haar voet was nog steeds niet verbeterd. Enkele uren later zijn we doorgevlogen naar Vientiane in Laos. Na telefonisch contact met haar bedrijfsarts besloot ze het op zijn advies radicaal anders aan te pakken. De fout die de Chinese dokter had gemaakt was haar op slippers te laten lopen. Haar voet had juist ondersteuning nodig. Ze bond haar voet strak in, en probeerde om in haar schoenen te komen. Na een pijnlijk uurtje leek ze met sprongen vooruit te gaan. Na enkele dagen kon ze zelfs weer zonder stok lopen. Vanuit Laos zijn we doorgevlogen naar Vietnam waar we de vakantie uiteindelijk beeindigd hebben.
Eenmaal terug in Nederland is ze toch voor controle naar het ziekenhuis gegaan, waar ze alsnog een rontgenfoto hebben gemaakt. De schrik sloeg Joke om haar oren. Haar hielbeen bleek overduidelijk gebroken te zijn geweest. De arts keek haar met grote ogen aan, blijkbaar was ze een medisch wonder. In Nederland zou ze geopereerd zijn geweest en zou ze pinnen in haar voet hebben gekregen. Het was een wonder dat alles perfect aan elkaar was gegroeid.
De Chinese wonderdokter was misschien toch een klein wondertje, ondanks dat hij geen rontgenogen had! Al met al heeft ze geluk bij een ongeluk gehad!
Foto's
