Zomaar ergens een klein dorpje in het noordwesten van Bangladesh. Het is zo klein dat het volgens mij niet eens op een landkaart staat. Een groep kinderen heeft ons door het dorp rondgeleid en we staan bij een dame te kijken die pita maakt. Opeens komt er een man aangehold die deze mooie dame aan zijn hand meesleurt. Zij is heel verlegen, hij wil graag dat ik een foto van haar maak. De man legt aan onze gids uit dat deze vrouw zijn dochter is en dat zij doof is en niet kan spreken. Zij staat verlegen half verscholen achter haar vader en terwijl haar vader met ons praat voelt ze zich langzaam zo zeker dat ze ons goed bekijkt. Opnieuw geeft de vader aan dat hij wil dat ik een foto van haar maak, maar onmiddellijk duikt ze weg achter de rug van haar vader. Ik maak eerst een foto van de vader en laat die aan beiden zien. Op dat moment legt ze zelf in gebaren uit dat ze niet kan horen en niet kan praten. Het ijs is gebroken en ze wil toch zelf op de foto .......