Door Azerbeidzjan
Bakoe
Azerbeidzjan
Bartjroth
Door Azerbeidzjan
Ongeveer vier uur lang stond ik aan de Azerbeidzjaanse grens. Iedereen die aankwam moest achteraan de rij aansluiten. Dat ging uiterst geordend. Totdat één of andere wijsneus, ergens halverwege de rij, besloot maar eens naar voren te rijden omdat het hem te lang duurde. Iedereen achter hem volgde. En daar was de chaos die ik eigenlijk direct al verwacht had. Er ontstond ruzie tussen verschillende groepen. De handvol douaniers had geen grip op de situatie. Na een uur van chaos kwamen er drie extra politieauto's aangereden. En nog een uur later stonden de de wijsneuzen die dachten dat ze wel eerder de grens over mochten dan de rest, weer op de plek waar ze begonnen: achteraan. Ik wist nog niet dat dit eigenlijk niks voorstelde vergeleken bij wat me bij latere grensovergangen te wachten stond.
Het westen van Azerbeidzjan is paradijselijk mooi. Overal bomen langs de wegen die de broodnodige schaduw geven. Dan zich kilometers ver uitstrekkende grasvelden, soms vol met gele bloemen, en de geur van gras. Op de achtergrond toornden bergen met besneeuwde toppen boven de grasvlaktes uit. Om de zoveel kilometer moest ik me door een kudde koeien heen wurmen. In bijna gelukzalige toestand drukte ik het gaspedaal, toen de weg wat beter werd, iets harder in. En daar stond de politieauto met "radar".
De politieman maakte me duidelijk dat ik 88 had gereden door het op de zijkant van Sammy te schrijven. Eén van de voordelen van Sammy is dat ie mooier wordt als ie viezer wordt, en dat je er dan bovendien op kan tekenen en schrijven (hoewel ik niet zeker weet of het in dit geval echt een voordeel was..). Daarna schreef hij "80", ten teken dat ik maar 80 had gemogen. Vervolgens stak hij vijf vingers om duidelijk te maken dat de boete 5 manat was. Dacht ik. Maar hij bedoelde 50 manat. Dat is 50 euro. Dat leek me zwaar overdreven maar de man bleef onvermurwbaar. Uiteindelijk betaalde ik hem 35 euro en 10 dollar.
Helaas had ik een strak schema in zowel Azerbeidzjan als Turkmenistan als Uzbekistan omdat ik voor die landen alle accommodaties van te voren moest reserveren om een visum te krijgen. En dat waren geen goedkope hotels. Twee dagen later, het was 25 april, kwam ik aan in Baku. Van daaruit zou ik de enigszins beruchte boot naar Turkmenistan nemen. Eén van de dingen waar de boot berucht om is, is dat je nooit weet wanneer hij vertrekt. Ik moest 4 dagen wachten en ondertussen was mijn 9-daagse visum voor Turkmenistan al ingegaan. Uiteindelijk meerde de boot af op 30 april om 2 uur s'nachts, nadat ik vanaf 3 uur s'middags al in de haven was in blijde verwachting van het vertrek. Maar het laden van de boot, er gingen zo'n 30 trucks op, kostte heel veel tijd. Het kantoortje van de havenpolitie was zo'n 500 meter verwijderd van de boot. De havenmeester (noem ik hem maar even) had geen zin om die afstand te lopen en voor ik wist zat hij naast me in de auto. Met hem reed ik langs de vrachtwagens terwijl de man allerlei instructies riep naar de chauffeurs. Ik had even het gevoel dat ik weer in dienst zat, toen ik officieren rondreed die tijdens oefeningen precies hetzelfde deden. Onder grote hilariteit van de bemanning reed ik uiteindelijk met de havenmeester het nog lege ruim binnen waar de man tevreden uit de auto stapte.
In de tussentijd had ik de (te) dure hotels ingewisseld voor een couchsurf-adresje. Rashad en zijn broer broer Vuqar bleken erg aardige jongens te zijn en bovendien erg ontwikkeld. Vooral Rashad leek wel overal verstand van te hebben, of het nu lokale of Europese politiek was, of wetenschap of filosofie. Met de twee broers en een neef van hen, die op het punt stond om naar Moskou te gaan om in dienst te gaan bij het Russische leger, belandde ik in een kleine bar waar een bandje goede maar knalharde muziek speelde. Vooral de neef had het prima naar zijn zin en ging compleet uit z'n dak. En hij zoop als een tempelier. Aan het eind van de avond, het was nog geen 12 uur, had hij volgens eigen zeggen 13 halve liters op, en ik geloof hem nog ook. Maar goed, als je in het Rusische leger gaat, is dat waarschijnlijk wel een handige kwaliteit.
Hoewel ik me prima thuis voelde in het huis van de broers, was ik blij toen de boot eindelijk bleek te vertekken. Ik had gehoord dat hij er 12 tot 16 uur over zou moeten doen. Maar ook had ik op internet én in reisboeken gelezen dat hij om onduidelijke redenen soms dagenlang voor de kust van Turkmenistan voor anker ging..
Foto's
