Nepal: Op weg naar Mustang
Verstopt achter het bergmassief van het onder trekkers befaamde Annapurnacircuit ligt een van de meest bijzondere en afgelegen gebieden van Nepal: Mustang. Dit Tibetaans boeddhistisch koninkrijkje was eeuwenlang geïsoleerd van de rest van het land, en heeft zijn Tibetaanse cultuur daarom grotendeels behouden. Wil je dit reisgeheim zelf ontdekken, ga dan snel: de Nepalese regering heeft plannen om een snelweg aan te leggen en zal daardoor het gebied onherroepelijk veranderen.
Dag drie van de route (Foto: © Malou van Breevoort)
Het is acht uur. De monniken slapen nog. De vijf buldogs op de binnenplaats van het klooster ook. We steken onze hoofden om de hoek van de tempel, waar een leerling-monnik ons verwonderd aankijkt, de slaap uit zijn ogen wrijvend. Hij springt op van het dunne matrasje waar hij de nachtwacht sliep en trekt een rood kleed aan, met daaroverheen een rode capuchontrui. ‘Team Tibet’ staat daarop met grote blokletters, met op de mouw een Tibetaans vlaggetje. Hij steekt zijn voeten in al even rode sneakers, zet een mutsje op zijn kort getrimde haar, en lacht naar de bezoekers. ‘Namasté!’ We volgen de jonge monnik naar een klein keukentje boven in het Thubchen-klooster, waar we ons warmen aan een kachel gestookt met gedroogde koeienpoep. Een collega-monnik die zich voorstelt als Kunga Lama gaat rond met een thermosfles melkthee. Aan de muren hangen afbeeldingen van boeddhistische iconen en kleurige gebedsvlaggetjes, op het aanrecht staat een antieke tv met een al even oude dvd-speler, een stapeltje films ernaast. ‘We kijken graag ’s avonds samen televisie,’ zegt Kunga, een vriendelijk rond gezicht met een vlassig snorretje, terwijl hij een bericht opent op zijn telefoon. Van zijn goeroe in Tibet, zegt Kunga, terwijl hij een berichtje terug tikt. ‘Hij vraagt wat ik aan het doen ben.’ Een dag eerder zijn we aangekomen in Lo Manthang, een middeleeuws vestingstadje in Upper Mustang, een etnisch Tibetaans gebied in het noorden van Nepal. Doordat Mustang zó afgelegen is, op de woeste hoogvlakte achter de besneeuwde reuzen van de Himalaya, en omdat de Chinezen hier de afgelopen eeuw wél buiten de muren gehouden konden worden, zou de Tibetaanse cultuur hier levender zijn dan in het aangrenzende Tibet zelf, is ons verteld. Daarbij worden pas sinds 1992 toeristen toegelaten in het gebied, en dan alleen als ze bereid zijn een dure permit te betalen. Het toerisme is daarom fijn kleinschalig gebleven.
