Road Less Traveled wil visie op de wereld veranderen
Jonathan Legg gaat voor het programma Road Less Traveled op zoek naar unieke en bijzondere reiservaringen en verhalen. Dit programma is nog tot en met november iedere zaterdagavond om 21:00 te zien op Travel Channel. Columbus Travel vroeg naar zijn meest bijzondere ervaringen tijdens zijn reizen.
Jonathan in Tokio. (Foto: Promotiemateriaal Road Less
Traveled.)
Jonathan, wat zoek je nu precies in je reizen?
‘Ik zoek altijd naar ongebruikelijke verhalen die je visie op de wereld doet veranderen. We hebben allemaal een idee over hoe de wereld in elkaar steekt en hoe we in die wereld moeten leven. Dat zit nu eenmaal in ons hoofd. Maar ik denk dat het belangrijk is die kijk op de wereld niet alleen van je eigen leefomgeving te laten afhangen. Iedereen is als het ware in eerste instantie een product van zijn omgeving. Ik ook. Ik kom uit het midwesten en was een beetje homofobisch, racistisch en intolerant. Door andere mensen te ontmoeten op verschillende plaatsen in de wereld kun je je kijk op de wereld veranderen, mits je er voor open staat.
Een voorbeeld daarvan is dat ik in Tokio met transseksuelen ben omgegaan. Dat waren de gelukkigste mensen die ik in Japan heb ontmoet. Er was heel veel moed voor nodig om hun hart te volgen, want daarvoor moesten ze tegen de stroming in gaan. Maar juist dat laat zien dat iedereen zijn droom waar zou kunnen maken, als je maar je hart volgt en niet doet wat je denkt dat er van je verwacht wordt. Door het reizen leer je zulke dingen. Daarom denk ik dat reizen een manier is om de beste versie van jezelf naar boven te halen.’
‘Dood gaan we allemaal, dan kan het maar beter met een memorabel verhaal’
Hoe pak je het plannen van zo’n reis aan?
‘Ik begin altijd met het uitzetten van een breed pad. Ik wil natuurlijk aparte verhalen, bijzondere verhalen, dus ik google dan bijvoorbeeld op: ‘opvallend Indonesië’, ‘gevaarlijk Indonesië’, ‘mysterie Indonesië’, zodat ik al een beetje een idee krijg van wat er op dat gebied speelt in het land. Als ik er dan eenmaal ben, dan spreek ik mensen aan over de bevindingen van mijn research en al snel komt er een thema in me op dat de hele aflevering zal bepalen. Dat laat ik dan gewoon zijn gang gaan, zodat het zichzelf kan vormen. Al kan dat wel best spannend zijn, ik zit ook gebonden aan een tijdslimiet voor iedere uitzending. Als ik me vervolgens halverwege die tijd nog steeds geen voorstelling kan maken bij het thema dan is dat erg stressvol. Uiteindelijk komt het dan wel op zijn pootjes terecht, als je er maar vertrouwen in blijft houden. Want waar je ook bent, hoe lang je er ook bent, er zijn overal wel verhalen. Je moet er alleen naar zoeken. En de meeste verhalen zitten in mensen, dus die moet je aanspreken.’
Jonathan in Amsterdam. (Foto: Promotiemateriaal Road Less
Traveled.)
Hoe heb jij dat gedaan tijdens je reizen?
‘In seizoen twee ben ik in Vietnam geweest, en daar heb ik in Hanoi een tandem gekocht. Vervolgens ben ik mensen gaan vragen of ze een stukje met me mee wilden fietsen. Tot het einde van het blok, bijvoorbeeld. En als je dan iemand achterop je fiets hebt, dan raak je met elkaar in gesprek. Zo komen er erg mooie verhalen naar boven. Bovendien zijn de mooiste reisherinneringen toch wel de ontmoetingen die je op reis hebt gehad. En die zijn wel wat meer waard dan die tandem die je hebt gekocht.’
Het loopt niet altijd soepeltjes. Je hebt wel eens geschreven over bijna-doodervaringen. Hoe denk je daaraan terug?
‘Om eerlijk te zijn, vind ik ze achteraf geweldig. Zo hebben we een keer met het team als een stel idioten met de auto vastgezeten in een zandduin. Zonder water. Op dat moment keken we elkaar aan met het gevoel van: nu is het gedaan met de pret. Als team hebben we allemaal op onze buik in het zand gelegen om de auto uit te graven en uiteindelijk komt het moment dat één iemand in de auto moet stappen om hem er uit te rijden. Als diegene het verpest, dan zit je flink in de nesten met zijn allen. Dus niemand durft dan die taak op zich te nemen, dan schuiven we het allemaal op elkaar af en op een gegeven moment dacht ik: oké, ik ben degene om wie het allemaal draait, dus ik moet het doen. En het is gelukt, ik kreeg de auto er uit. Dat voelt zo goed, ik heb daarmee niet alleen mezelf gered, maar ook het team. Dat is toch wel echt geweldig. En mocht het een keer verkeerd aflopen; dood gaan we allemaal, dan kan het maar beter met een memorabel verhaal!’
