Je volgende grote avontuur
Bezoek Kauai bij voorkeur in het laatste jaar van je leven, vlak voor je sterfbed. Andere kustlijnen, die je daarvoor met open mond bekeek, kunnen er niet aan tippen. Dit relatief onbekende Hawaïaanse paradijs met zijn onmetelijkgrote kliffen, dichte jungle en heerlijke strandjes, bekend van Jurassic Park, hoort met stip op je bucketlist te staan.
Het gaat niet om de eindbestemming, maar om de reis er naartoe. Deze beroemde reizigerswijsheid is maar o zo vaak waar, maar niet altijd. Soms is wel degelijk de locatie waar het om gaat en niet de lange saaie uitputtende reis die je moet maken om haar te bereiken. Het Hawaiiaanse eiland Kaua'i is er zo een. Of, om nog specifieker te zijn, de Na Pali kust. Net zoals met vrouwen, auto's, huizen of eigenlijk met alles: er is altijd een overtreffende trap. Er is altijd iemand die nog beter kan tennissen of er is altijd wel een nóg grotere kakkerlak en er is altijd wel een nog mooiere zonsondergang. Zo is de Na Pali kust de overtreffende trap der kustlijnen. Bezoek de Na Pali kust bij voorkeur in het laatste jaar van je leven, vlak voor je sterfbed: andere kustlijnen, die je daarvoor met open mond bekeek, kunnen er niet aan tippen.
Nu hoor ik je denken: is Na Pali dan nog indrukwekkender dan Bora Bora, het polynesische eiland dat bij velen staat aangeschreven als het summum van uitzicht? Nee, maar wel anders. De Na Pali kust is ruiger, dreigender, vaak met dikke grauwe wolken boven de door regenwater tot superscherpe rotspieken uitgesleten bergen. Maar ook met kleine baaitjes met heerlijke strandjes tussen de onmetelijk grote rotspartijen. Op dit moment sta ik niet op een van deze strandjes, maar zo'n zevenhonderd meter boven zeeniveau, op een klif temidden van deze Na Pali-bergketen. Na twee uur hiken door een eentonig bos van het binnenland naar de kust. De laatste vijftig meter ben ik geklauterd op handen en voeten over een richel van niet meer dan vijftig centimeter breed. Links een afgrond van vijfhonderd meter en rechts een minstens zo diepe vallei. Voor mij, in de diepte, ligt de kust, met op zee enkele piepkleine bootjes. Gelukkig heb ik niet snel last van hoogtevrees, maar hier voel ik toch wel een kleine trilling in mn handen en benen. Kennelijk vind mijn lichaam dit spannender dan ik wil toegeven. Terwijl ik op het rotsblok sta en geniet van mijn 360 graden-panorama, zie ik drie helicopters die toeristen het vliegritje van hun leven bezorgen. Honderden meters beneden mij zoemen ze langs de bergwanden. De ene piloot maakt het nog bonter dan de andere; hij gooit zijn helicopter scheef en lijkt de bergwanden van wel héél dichtbij te willen laten zien. Het geraas van de motoren en geklap van de wieken dendert door de valleien. Even ben ik bang dat het kabaal de rots waarop ik sta zal doen lostrillen. Het valt mee. Ik vermoed dat de piloten die op dit eiland de helicopters bedienen stiekem opgewonden raken van de capriolen die ze hier mogen uithalen. Voor hen is dit de Champions League van het helicoptervliegen. Sommige passagiers hebben zelfs de deuren uit de helicopter laten halen voor een nog beter zicht op dit spectaculaire gebied. Dit is Imax theater met 3D-brilletje, maar dan live. Als je in je leven maar één keer een helicoptervlucht maakt, doe het dan hier. Terwijl ik mijn evenwicht probeer te bewaren en de helicopters met mijn ogen probeer te volgen, droom ik weg hoe regisseurs van bekende films hier hebben rondgevlogen, op zoek naar de beste achtergrond voor hun films....
Lees het volledige artikel in Columbus Magazine Editie 58
Klik om te kijken of de papieren editie of de digitale editie nog beschikbaar is.
