Slapen onder de sterren in de woestijn van Iran
Iran heeft jungles, bergen en kustlijnen. Maar het hart van het land wordt bepaald door een magisch landschap van zand, steen en rots.
Onze eindbestemming: de desolate woestijn van Dasht-e Lut. Door een gortdroog en glooiend landschap in Centraal Iran glijden we over gesmolten wegdekken, langs geërodeerde bergwanden en opgedroogde gronden. Rivieren en meren zijn verdwenen; enkel de grote hoeveelheid zout herinnert nog aan het water van weleer. De gloeiende vuurbal aan de Iraanse hemel is onderweg onze vijand. Zelfs de wind is heet en blaast de zweetdruppels uit de poriën.
Heetste plek ter wereld
Het is wel duidelijk dat we een van de heetste en droogste plekken ter wereld naderen. Het kwik heeft hier weleens de onvoorstelbare temperatuur van zeventig graden bereikt. Tegen uitdroging voedt onze energieke gids Hoessein ons met massaal ingeslagen watermeloenen. We rijden langs de stad Shahdad, het is nog een steenworp afstand naar de woestijn. Delen van kastelen en karavanserais (letterlijk ‘rustplekken’ voor rondreizende karavanen van weleer langs oude handelsroutes) staan hier nog overeind. We passeren eveneens voormalige dwergnederzettingen − zesduizend jaar voor Christus zouden kleine mensen hier hun citadel hebben gebouwd.
Geen leven
Het is een mooie prelude, maar dan begint het daadwerkelijke schouwspel. Rotsen en stenen doemen in alle soorten en maten op, onregelmatig omhoogstekend vanuit het zand. We zijn inmiddels van de verharde weg afgeweken en een zandspoor ingeslagen. De zon nadert zijn ondergang en de rotsen, die ooit onzichtbaar uit een zeebodem staken, krijgen een oranje gloed. Gewapend met een fles water beklimmen we ze voor een prachtig uitzicht en slenteren we door het zand, waar we enkel de voetsporen van een verdwaalde vos ontdekken. Het is dusdanig droog in de Dashte Lut dat hier nauwelijks leven kan zijn; geen slangen, geen schorpioenen, geen insecten. Het is ook de reden dat een klap door de hitte uitblijft; door de gortdroge lucht is de 45 graden Celsius ‘te doen’.
Slapen onder de sterren
Als de gloeiende vuurbal gedoofd is liggen we op onze rug in het zand. Terwijl Hoessein met een mijnwerkerslamp op zijn voorhoofd haleem prepareert, een smakelijk aubergineprutje, zwijgen wij minutenlang. Het enige wat we doen is ons vergapen aan de sterren en de Melkweg. Dit is ons plafond voor vannacht, dit is ons million star hotel.
