Roemenië - In het spoor van blauw bloed
Transsylvanië is het slachtoffer van zijn eigen succes. Door een diepgewortelde fascinatie met de lokale beroemdheid Dracula weten toeristen het hart van Roemenië en masse te vinden. Gelukkig komen ze niet veel verder dan het kasteel van de graaf. Daardoor kun je in alle rust op ontdekkingstocht in een van de mooiste stukjes Europa, met fenomenale bergen en middeleeuwse dorpjes en steden. En je tanden zetten in een heel ander bloedig verleden: dat van blauw bloed oftewel de uitstervende plaatselijke adel.
Een houten boomhut, op drie meter hoogte. Daarin zitten we. Links, rechts, voor en achter ons: overal zijn bomen. De laatste zonnestralen doen het bos van kleur verschieten. Hoe lager de zon, hoe hoger de schaduwrand. Aan een van de takken hangt – op zo’n dertig meter afstand voor ons – een cilindervormige mand met voedsel. Een klein lokkertje voor de bruine beer.
We wachten een half uur. Drie kwartier. Een uur. Dan horen we
geruis. Er beweegt wat, maar niet over de grond. Een grote valk
zweeft tussen de bomen door. Na een paar seconden verdwijnt hij
weer met de wind. Weg van het Transsylvaanse landgoed van de Prins
van Wales.
We houden de moed erin. Dat doet Prins Charles immers ook. De man
die al decennialang smacht naar de opvolging van zijn onsterfelijke
moeder, doodt zijn wachttijd onder meer hier, in Transsylvanië.
Met veel plezier én met een doel. Charles komt op voor het behoud
van de natuur, is tegen de dreigende ontbossing en vóór de komst
van meer duurzame bos- en landbouw. Om zijn taak goed te kunnen
vervullen, heeft hij in het bijna ondoordringbare hart van Transsylvanië,
bij Miclosoara en Zalanpatek, twee pittoreske residenties laten
opknappen bij een landgoed waar de natuur haar gang mag gaan.
Lees het volledige artikel in Columbus Magazine Editie 51
Klik om te kijken of de papieren editie of de digitale editie nog beschikbaar is.
