Blog van de week: Crossen in de Kalahari
Elke week kiest Columbus Travel de blog van de week uit de blogberichten van onze community. Deze week vertelt Reisreporter agrotewal over haar tocht door het Kgalagadi park. Ze heeft hoge verwachtingen, maar verloopt alles wel zoals gepland?
Kgalagadi Transfrontier park in Zuid-Afrika
(Foto: Reisreporter agrotewal)
Reisreporter agrotewal zal haar Afrikaanse avontuur niet snel vergeten. Met het Mata Mata kamp in het vooruitzicht stapte ze met manlief achter het stuur. Een paar uur later kwamen ze echter midden in de woestijn vast te zitten. En wat moet je dan?
Wakker worden met het vooruitzicht naar Mata Mata tentkamp
te gaan, kan het nog mooier?
Kgalagadi vind ik een geweldig park, niet zoveel mensen en
prachtige dieren waaronder veel oryxen.
In de hoop veel katachtigen te zien gaan we al vroeg op pad. Vol
vertrouwen en hoop op een bijzondere dag, rijden we de eerste 80 km
lekker door het mooie semi woestijn landschap. Secretarisvogels
vliegen door de lucht, we spotten slapende leeuwen en hyena's en
ook een paar cheeta's mijn dag kan niet meer stuk.
Dan beginnen de problemen, de gravelweg verandert in een zandweg.
De auto glibbert heen en weer alsof we in de trojka van Drs. P
zitten. Mata Mata is nog 20 km van ons verwijderd. Manlief raakt
behoorlijk geïrriteerd en ja hoor we stranden in een armetierig
hoopje zand. Maar goed het is zeker 3 km terug waar de leeuwen
lagen te slapen, dus waan ik me veilig. Ik ga duwen, tenslotte
hebben we een lichte auto. Dus met een "het komt wel goed schatje",
stap ik met een grijns van oor tot oor in het mulle zand. Ik ben
dol op avonturen. In mijn super korte broek en hemdje, sta ik even
later in de hitte. Het is ongeveer 40 graden, maar de hoeveelheid
zweet die in straaltjes langs mijn pas gewassen lijf parelt, is
niet alleen van de hitte.
Spiedend tuur ik om mij heen, terwijl ik ook wel weet dat als een
leeuw plat op de grond ligt, ik die echt niet zie voor hij in mijn
natte nek hangt. Dus 1,2 hup, met mijn ongekende krachten ingegeven
door toch een beetje angst, duw ik de auto vooruit. En ja hoor los
zijn we.
Ai er komt steeds meer los zand en Hans wordt boos. Op mij, de
auto, de weg en mijn keus om Mata Mata te boeken. Hij wil terug
gaan naar 2 rivieren, dat is natuurlijk geen optie, het is
inmiddels 2 uur geweest en we moeten nog maar 20 km heen of 80 km
terug. Dat redden we niet voor donker, wijselijk houd ik mijn
monden we glibberen en glijden verder. Dan een heuveltje en de auto
zit muurvast, hier helpt duwen niet, zelfs een blik spinazie zou
geen verschil maken.
Maar wat dan? Goede raad is duur, maar gelukkig uit tegengestelde
richting komt een 4x4 met 4 oudjes aan boord, de gemiddelde
leeftijd ligt ver boven de 75 jaar. Zij willen wel slepen.
Om het sleepoog te voorschijn te halen, moet de hele achterbak
leeg. Ons hele hebben en houden voor 7 weken Afrika gaat eruit. In
het hete zand en op de achterbank vormt zich een grote stapel.
Ondertussen wordt de omgeving door een krasse dame in de gaten
gehouden.
Dan moet het gebeuren, de trekkabel komt strak te staan.... pats
met een luide knal breekt het ding. Oeps dat is minder lollig,
inmiddels is ook mijn glimlach verdwenen. 6 mensen op een
zandvlakte in de Kalahari, krabben zich eensgezind achter de natte
hete oren.
Echter een stipje aan de horizon wordt groter en een Afrikaans
gezin met caravan stop naast onze kleine opstopping.
We krijgen eerst een pittige preek hoe dom we zijn om naast de
auto's te staan. Onze banden zijn veel te hard, dit terwijl we er
al veel lucht uit hadden laten lopen. En als je een sleepkabel
gebruikt in de Kalahari, moet de motorkap omhoog, als de kabel dan
knapt slaat hij niet door de voorruit. Als 2 beteuterde kleuters
horen we het aan. En of we ooit door zand hadden gereden? De
Afrikaanse vrouw ziet eruit alsof ze op survival gaat en leest ons
stevig de les. Sta ik op mijn slippertjes in mijn korte broek, ze
heeft lange kniekousen, stevige bergschoenen en er bungelt een
zakmes aan haar riem.
Haar vertrouwen in Hans daalt nog verder als we na 20 meter weer
vast komen te zitten. Dan wordt er van plek gewisseld, wij moeten
in de 4x4 om het gewicht van onze auto te verminderen. Haar man
rijdt en zij trekt de auto los, ze blijft wel een km doorrijden. Ze
heeft zo weinig vertrouwen in een goede afloop dat ze een escorte
regelt tot Mata Mata.
Geen idee hoe we ooit terug moeten naar 2 rivieren, maar we zijn op
de plaats van bestemming.
Echt bloedheet, prachtig uitzicht over een vallei met een bron waar
de dieren af en aan sjokken. Om onze tent spelen eekhoorns,
mangoesten en een jakhals ligt onder ons terras. Wat kan het leven
toch mooi zijn.
