Kazachstan - In het land buiten de tijd image

Lkoedam

Kazachstan - In het land buiten de tijd

Door: Columbus Travel

Thursday, September 18, 2014

Op de steppen en in de bergen buiten de steden Astana en Almaty vind je het hart van Kazachstan. Een reis terug in de tijd, en misschien zelfs: buiten de tijd. Met zwijgzame mannen die met steenarenden jagen, knisperend kampvuur bij nomadententen, busten van Lenin in halfverlaten dorpjes en sportwedstrijden waarbij onthoofde geiten in mandjes worden gewkakt. Een wereld die verdwijnt waar je bij staat.

Wil het echte Kazachstan opstaan? Het is in elk geval niet Astana. De nieuwbakken hoofdstad dient weliswaar als uithangbord, maar heeft weinig te maken met het land dat we onderweg tegen zullen komen. In krap vijftien jaar is een hypermodern centrum aan de haren uit de steppe omhooggetrokken, op een plek waar de

zomers verschroeiend zijn en de winters zo koud dat je binnen tien seconden door de wind aan flarden wordt gesneden. Dit is decor, pr, en in zekere zin een monument voor president Nazarbajev. Door de staat gefinancierde archeologen mogen dan hameren op een eeuwenoude oorsprong, de stad wekt vooral de indruk in een namiddag te zijn geboren op de tekentafel.

We lopen met gids Asemgul langs de as die het centrum doorsnijdt. Een glazen tent − natuurlijk ’s werelds grootste − herbergt een op een westerse leest geschoeid winkelcentrum. De tent staat op één lijn met een monumentale boulevard, waaraan goudkleurige kantoren, het presidentieel paleis, een piramide, torens van glas en een concerthal van abstract ijzervijlsel staan. Aangrenzend vind je een replica van een van Stalins wolkenkrabbers in Moskou en een operagebouw geënt op dat van Sint-Petersburg, maar groter. Allemaal gefinancierd uit de olierijkdom die Kazachstan na de onafhankelijkheid ten deel is gevallen. Het geheel wordt

omgeven door lege plekken waar nieuwe wijken moeten verrijzen voor de aanzwellende bevolking.

Al vraag je je af: waar is iedereen? Bij verschillende bouwwerken merkt Asemgul op dat ze door wereldberoemde architecten bedacht zijn − Norman Foster, Kisho Kurokawa − maar altijd ‘op basis van een idee van de president’. Nazarbajev, de eerste en vooralsnog enige ambtsdrager, heeft zelfs een eigen museum. Terecht, als we Asemgul mogen geloven. ‘Hij werd arm geboren, maar liet al op jonge leeftijd zien een echte leider te zijn. Niet voor niets krijgt hij bij verkiezingen altijd meer dan 90 procent van

de stemmen.’ Ik vraag maar niet op wie mensen anders zouden moeten stemmen, aangezien Nazarbajev het hele publieke leven lijkt te domineren en een meester is in mythevorming.