Column Mark Mackintosh: De man in de metro
Adjunct-hoofdredacteur Mark Mackintosh wordt in de New Yorkse metro de (wijze) les gelezen.
In New York woont een man die, net als miljoenen andere New Yorkers, elke ochtend de deur uitgaat en de metro instapt. Maar in tegenstelling tot al die andere New Yorkers, komt hij de hele dag de metro niet uit. Hij installeert zich op een bankje in het midden van een metrostel van de Q lijn en stelt de knoop van zijn stropdas bij. Altijd strak in pak — glimmend colbert en al even glimmende zwarte leren schoenen — schraapt hij zijn keel en roept bij het naderen van elk nieuw station de naam daarvan luidkeels uit. Ook eventuele metroverbindingen worden netjes aangekondigd. En als het druk is en passagiers zich in het voertuig proberen te persen, maant hij ze, met het zweet op het rimpelige zwarte voorhoofd, op de deuren te letten. ‘Watch the doors, please, watch the doors!’ Dat doet hij de hele dag door. Dag in dag uit. Jaar in jaar uit.
Zijn naam is Marvin. Marvin is geen conducteur, maar een dakloze. Elk jaar als ik bij mijn familie in Brooklyn op bezoek ga en de Q lijn neem, is hij daar. Meestal geeft hij niet thuis als ik een praatje probeer te maken. ‘Je ziet toch dat ik aan het werk ben?’ zegt hij dan streng. Maar een enkele keer weet ik door te dringen. Ik zie dan dat hij me herkent en wel een praatje wil maken. Dit jaar verzamelde ik al mijn moed om een voor de hand liggende vraag te stellen. ‘Waarom doe je dit eigenlijk?’ Marvin schraapte zijn keel. ‘Er is één gouden regel in het leven,’ zei hij, ‘blijf nooit stilstaan. Stilstaan is achteruitgaan, stilstaan is sterven. Dus blijf ik in beweging. Non-stop.’ Ik knikte en ging naast Marvin zitten. Tot het eind van de lijn en daarna weer een stukje terug. Sindsdien denk ik op de gekste momenten terug aan zijn regel. Vooral als het reizen even wat zwaarder valt. Vertragingen? Afgeladen minibusjes op een onverharde weg? Zwermen killermuggen? Stel je niet aan, denk ik dan, je bent aan het reizen, je bent in beweging, je leeft! Wat telt is de sensatie die elke avontuurlijke reiziger met Marvin deelt: je bevindt je altijd tussen twee halten en komt nooit echt op je bestemming aan.
