Column: Geluk bij een ongeluk
Volgens adjunct-hoofdredacteur Mark Mackintosh moet je voor de mooiste reisontmoetingen echt pech hebben.
De mooiste reisverhalen wachten op je als je er niet op zit te wachten. Bijvoorbeeld als je met pech langs de weg zit.
Op een lange roadtrip door het binnenland van Tanzania hoorden hoofdredacteur Louise en ik opeens een doffe knal. De terreinwagen hobbelde over de rode aarde van de onverharde weg. ‘Lekke band,’ kreunde de chauffeur. Louise en ik keken elkaar aan en dachten precies hetzelfde: ‘Als we de Serengeti nog maar voor het donker bereiken! Anders kunnen we de fotografie vandaag wel op onze buik schrijven!’ We kwamen tot stilstand in een fotogeniek dorpje, waar alle huisjes uit dezelfde felrode Afrikaanse aarde waren opgetrokken - een geluk bij een ongeluk. Louise stoof uit de auto met haar camera.
Terwijl de chauffeur met de krik in de weer was, maakte ik een praatje met een oude man die voor een huisje langs de kant van de weg zat. Ik knielde naast hem neer en nam hem in me op: bruine pretoogjes, een gehavend groen T-shirt en een al even gehavend gebit. ‘Moet je nog ver?’ vroeg hij terwijl hij de weg aftuurde. ‘We proberen vandaag nog de Serengeti te bereiken,’ legde ik uit. ‘We zijn op reportage en hebben niet veel tijd.’ De man glimlachte. ‘You know, good things come to those who wait. En als je pech hebt, kun je soms niet anders dan wachten.’ Stilte, gevolgd door een diepe zucht. ‘Ik weet nog toen ik jong was, een jaar of achttien,’ vervolgde de man. ‘Ik was op reis en had pech. Bij het Victoriameer kwam ik erachter dat de veerboot buiten dienst was. Ik kon geen kant op. Maar aan de waterkant ontmoette ik een oude man, die me bij hem thuis uitnodigde. De volgende dagen mocht ik bij hem en zijn gezin blijven slapen, totdat de boot weer was gerepareerd. Elke dag zaten de oude man en ik aan de kant van het water. We praatten, we wachtten. En weet je, die paar dagen behoren tot de gelukkigste dagen van mijn leven.’
Een kwartiertje later was de band verwisseld en konden Louise en ik weer verder naar de Serengeti. De man en zijn advies ben ik nooit meer vergeten: heb geduld en wacht, niet alles kan of moet meteen gebeuren. Good things come to those who wait. En zo niet, dan is dat maar zo. Pech.
