Column Mark Mackintosh: Cinesensatiezucht
Voor adjunct-hoofdredacteur Mark Mackintosh zijn reizen één grote Hollywood-film.
Op reis bekruipt me vaak het ‘hier-ben-ik-al- eerder-geweest’ gevoel. Het gaat om een soort déjà-vu, van een bepaald landschap, gebouw of uitzicht. Opeens valt het kwartje. Aha! Deze plek zat in een film of televisieserie! In geen enkel land gebeurt dat vaker dan in het land dat de filmwereld domineert: Amerika. Iedereen die er is geweest, begrijpt wat ik bedoel. Van de skyline van New York tot de stranden van Californië. Als je er eindelijk zelf rondloopt, heeft dat iets surrealistisch, alsof je een
filmset binnenwandelt.
Soms zoek ik dat bijzondere filmgevoel — die cinesensatie — bewust op. Want wees nou eerlijk, wie is er niet aangetrokken tot de glamour van Hollywood? Vaak eindigt mijn cinesensatiezucht echter in een teleurstelling. Niets is in werkelijkheid nou eenmaal zoals in de film. In Los Angeles hoopte ik stiekem op Baywatch-achtige taferelen. Ik trof een lege hoop zand aan waar ik bij het strandwachtershuisje werd weggejaagd door een dakloze. In New York zocht ik, tegen beter weten in, Katz’s Delicatessen op. Je weet wel, dat fastfoodrestaurant waar Meg Ryan een orgasme faket in When Harry Met Sally. Wat een anticlimax toen bleek dat niemand daar klaarkwam van zijn double cheeseburger! Maar soms, heel soms, komt de werkelijkheid overeen met Hollywood. En overstijgt deze zelfs. Zo was ik laatst op reis voor een reportage over het noordwesten van de VS (zie pag. 64 in editie 42). In het dorre binnenland van de staat Oregon ging ik op zoek naar de cowboys die, zo had ik gelezen, daar nog ronddwalen. Ik belandde op een ranch, waar de eigenaar me voorstelde aan Jessie (Jessica) en Harrison. De twee zagen eruit alsof ze net auditie hadden gedaan voor een western: verfromfraaide jeans met gigantische gesp, strakke shirts, laarzen met sporen en natuurlijk een cowboyhoed. Nog mooier: ze waren een stel. ‘We ontmoetten elkaar een aantal jaren geleden op de ranch,’ zei Jessie schuchter. Sindsdien zijn we onafscheidelijk.’ In de ondergaande zon sprongen Jessie en Harrison, op mijn verzoek, op hun paarden en stoven weg. Net als in de film.
Het leverde een van de mooiste beelden van de reportage op. Aan het eind van de dag kreeg ik zowaar een uitnodiging voor het verlovingsfeest van de twee. Ik wens ze
van ganser harte een happy end toe.
Mis niet langer de handige bespaartips & reisaanbiedingen. Schrijf je in voor onze mailing
