Column Mark Mackintosh: Hé lekker ding!
Adjunct-hoofdredacteur Mark Mackintosh gebruikt op reis het Nederlands als geheimtaal.
'Ja, ik heb het over jou!’ Reisgenote Emilie en ik zitten aan een tafeltje in een hip restaurant in San Francisco. Ze lonkt naar de barman, die haar in het rumoer van alle beautiful people onmogelijk kan verstaan. Bovendien spreekt ze Nederlands en kan ze alles zeggen wat ze wil — mensen begrijpen haar toch niet. Ja, dat je uit een klein landje komt met een taal die voor de meeste buitenlanders. klinkt als een pijnlijke keelaandoening heeft zo zijn voordelen.
Op reis kan ik ergernissen en grappen vrijelijk delen met andere Nederlandstaligen, zonder dat iemand anders daar direct schade van ondervindt. Vloeken op Indiase bureaucratie in de zoveelste ellenlange wachtrij voor een loket? Ongegeneerd klagen over de drab die me in een Amerikaans wegrestaurant wordt voorgeschoteld? Openlijk de politiek van Poetin bekritiseren in de Moskouse metro? Het kan allemaal met dank aan de Nederlandse taal. Voor reisgenote Emilie is de belangrijkste pre evenwel dat ze het uiterlijk van volstrekte vreemdelingen kan becommentariëren zonder dat zij dat door hebben.
‘O mijn God, heb je gezien wat zij áán heeft?’ Emilie wijst met haar ogen naar een blondine die net de bar binnen is gelopen en een minirok draagt die duidelijk iets te mini is. ‘Dat kan écht niet!’Een knappe kelner komt naar ons tafeltje. ‘What can I get you folks?’ vraagt hij. ‘Je telefoonnummer en huisadres’, floept Emilie eruit terwijl ze haar lippen likt. ‘Pardon me?’ ‘Uh, a whiskey for me’, zeg ik snel en, met een afkeurende blik richting Emilie, ‘and just a glass of water for her.’ Terwijl de kelner de drankjes haalt, kijkt Emilie weer verlekkerd naar de barman. ‘Zucht, als ik van iemand het telefoonnummer wil hebben, dan wel van hem.’ De kelner komt terug en schenkt onze glazenin. Emilie schenkt hem geen aandacht. ‘Hoe schat je mijn kansen?’ vraagt ze me.
‘Lieverd, je hebt geen schijn van kans’, antwoordt de kelner ineens in vloeiend Nederlands. Zijn reactie op onze bleke verschrikte gezichten is een gulle lach. ‘Ik kom oorspronkelijk uit Rotterdam’, zegt hij droogjes. ‘En dat lekkere ding achter de bar? Da’s mijn vriendje. Laat dat een wijze — Nederlandse — les voor je zijn!’
Lees meer best gelezen reisnieuws en reistips of schrijf je nu in voor de Columbus nieuwsbrief
