Column: Hoe word ik reisjournalist?
Adjunct Mark Mackintosh geeft antwoord op je brandende vragen.
Hoe word ik reisjournalist?
We schrijven vroeg jaren tachtig en ik sta met mijn ouders op de Champs-Elysées midden in Parijs. ‘Schatzi! Komm mal hier, dit is so toll!’ Mijn moeder, een groovy Duitse babe met plateauzolen en een bedenkelijke schooljufcoupe, gebaart me naar de etalage van een platenzaak. Mijn vader, een groovy Amerikaanse dude met plateauzolen en
een bedenkelijke afro, staat daar al de nieuwe single van Marvin Gaye te bewonderen: ‘Sexual healing’. Dit is de eerste keer dat ik buiten Nederland ben en alles
is even leuk: de majestueuze gebouwen, de terrasjes met espresso nippende dametjes op leeftijd en de suïcidale automobilisten.
Het begint te kriebelen. Het laatste wat ik wil is met mijn ouders naar een potje seksmuziek luisteren (‘I’m hot just like an oven, I need some loving, ooh baby, when I get that feeling, I want sexual healing’). Papi und Mami stappen de platenzaak binnen en net op dat onbewaakte moment, nog voor mijn Mutti naar mijn hand reikt, besluit ik ’m keihard te peren. Ik zigzag door de mensenmassa op de avenue, ren voorbij de chique warenhuizen en de verkeersagenten met witte handschoenen. Geheel uit het niets doemt een gigantisch gevaarte op waar een woedende verkeerskolk om heen draait: de Arc de Triomphe. Ik snel over het zebrapad naar de triomfboog en ga midden onder het bouwwerk staan.
Heel Parijs strekt zich voor me uit — I’m king of the world! Totdat ik een ferme hand in mijn kraag voel en de hysterische adem van mijn moeder in mijn nek hijgt. ‘Schatzi! Scheiße! Verdammt noch mal!’ De rest van de dag heeft mijn moeder me stevig in de houtgreep, maar een traditie is geboren. Het jaar daarop loop ik weg in Londen en slenter een paar uur langs de Thames voordat Mutti, in tranen en vergezeld van een bobby, me op een bankje met zicht op de Big Ben terugvindt. Het daaropvolgende jaar, in Zuid-Spanje, heb ik na een dag strand geen zin om terug naar het hotel te gaan en besluit het op een lopen te zetten. Na een halve dag verstoppertje spelen, geef ik mezelf over aan de politie. Jaar in jaar uit blijft het op reis hetzelfde liedje.
Dertig jaar later ben ik nog steeds niet gestopt met rennen en ontdekken, alleen kan ik er nu mijn huur mee betalen. Moraal van het verhaal: volg je instinct en hol je dromen achterna. In de onsterfelijke woorden van Marvin Gaye himself: ‘Darling, you’re so great, I can’t wait for you to operate!’
