De tijger van Maleisië
Had ik het maar niet gedaan. Stom, want ik had het kunnen weten. Sommige dingen kun je immers beter geen tweede keer doen. Een klein stemmetje in mijn hoofd had me al gewaarschuwd. 'Hou het bij de eerste keer!' Want ergens in mijn hersenen lagen goede herinneringen opgeslagen. Mijn herinneringen waren zo fijn, dat ik besloot om nu, 22 jaar later, de tv film voor de tweede keer te gaan zien. Niet slim, zou later blijken.
De tijger van Maleisië
De eerste keer was ik 12 jaar oud. Het was zaterdagavond en het
hele gezin ging er voor zitten. Het bakje chips en de cola (alleen
in het weekend!) waren al klaar gezet. In die tijd werden films nog
niet elke tien minuten onderbroken door reclame. En om geen seconde
te willen missen waren we op alles voorbereid. We gingen op de bank
zitten en keken elkaar verwachtingsvol aan. Het was zo ver, het
ging beginnen. Vorige week hadden we ook al zo gezeten en de week
ervoor ook. Sandokan ging beginnen. De tijger van Maleisie zou weer
op het tv scherm verschijnen. Mijn held, deze boomgrote Maleisier,
deze piraat en strijder voor vrijheid en onafhankelijkheid van de
brute Engelsen die zijn land in hun macht hadden. De vijfdelige
tv-serie hield heel Nederland in zijn greep en ook wij smulden van
zijn avonturen. Het intromuziekje begon en we aten het op,
verzwolgen het en bleven erin. Vrouwen wilden hem, en mannen wilden
hem zijn. Eens, zo dacht ik, ga ik naar het land van Sandokan. Dat
prachtige Aziatische land, aan alle kanten omringd door een
azuurblauwe zee, met palmbomeneilanden eromheen, prachtige witte
stranden die je verblinden en een vruchtbaar groen binnenland met
hoge bergen waarin je je kan verschuilen.
Kopje kleiner
Vijfentwintig jaar later sta ik dan eindelijk in het land van de
tijger van Maleisie. Waarom hij de tijger heette, heb ik nooit echt
begrepen. Mischien werd zijn kracht vergeleken met de bijna
bovenmenselijke kracht die hij had, de kracht van een tijger, of
mischien omdat een tijger bekend staat als een menseneter. Mischien
maakte Sandokan wel deel uit van de zogenaamde headhunters, die tot
op de dag van vandaag in Borneo, het oostelijke deel van Maleisie,
actief schijnen te zijn. En dan heb ik het niet over de
beroepsgroep die zoekt naar nieuw talent voor bedrijven, maar over
de Iban. Voor hun was het onthoofden een belangrijke ritueel. De
hoofden hielpen – na te zijn ontveld, gekookt en soms te zijn
versierd – om eventuele geesten op een afstand te houden en om de
moed van de gedoode persoon te erven.
Klik om te kijken of de papieren
editie of
de digitale
editie nog
beschikbaar is.
