Frans-Polynesië image
Lkoedam

Frans-Polynesië

Middenin de Grote Oceaan, ergens tussen Tahiti en Paaseiland, liggen de Gambiers. Omringd door ongerepte koraalriffen, is deze duizelingwekkende eilandengroep lange tijd een no-go area voor buitenlanders geweest. Hebben we het paradijs gevonden?



Tekst Matthijs de Groot, Fotografie Louise ten Have



Atomic Pizza in paradise



Ik heb het paradijs gevonden. Er zijn geen watervilla's op palen, butlers of infinity pools, zoals je die elders in Frans-Polynesië vindt. Zelfs Tahitianen vinden het ver weg. Ze zuchten als je zegt dat je er naartoe gaat, maar geven toe dat ze er zelf nooit zijn geweest. Om de Gambier-archipel, want zo heet mijn paradijs, te bezoeken moet je lang reizen. Heel lang. Voor deze archipel, op zo'n 1600 kilometer ten zuidoosten van Tahiti, reis je eerst twee uur naar Parijs, vervolgens elf uur naar Los Angeles, negen uur naar Tahiti, vier uur naar het atol Tureia en tenslotte nog veertig minuten naar de landingsbaan die is aangelegd op een stuk omhooggerezen koraalrif: de ring van het Gambier-atol. Dit is Donald Ducks Verweggistan. Verder weg van de rest van de wereld is bijna niet mogelijk.



Maar dan ben je er nog niet – het atol is duizelingwekkend groot. Vanaf de landingsbaan wacht nog een ritje van een halfuur in een wiebelig bootje naar het stadje Rikitea. Op het vliegveldje bekijkt een twee meter lange politieagent met brede schouders, legerbroek, zwarte zonnebril en armen vol met tatoeages me argwanend aan. Gedurende dertig jaar is deze archipel wegens Franse kernproeven in de regio verboden gebied geweest (...)



Lees het volledige artikel in Columbus Magazine Editie 20



Klik om te kijken of de papieren editie of de digitale editie nog beschikbaar is.