Australië - Wild Wild West
Zachtjes vecht het vliegtuigje tegen de straffe westenwind. Diep beneden ligt de Indische Oceaan. Elk golfje geslagen met een witte kop. Ik hou van kleine vliegtuigjes. Die Mickey Mouse deurtjes, dat dapper snorren van de grasmaaiermotor op anderhalve meter afstand voor je, de passagiers met een headset op - alsof je een míssie hebt in plaats van zomaar ergens heen moet - alles zo licht en schijnbaar breekbaar en toch werkt het. Als je weet hoe het werkt dan. Maar dat weet de piloot, met z’n keurig gestreken shirt.
Tekst: Fred Vermeulen, Fotografie: Gerritjan Huinink
Wild Wild West
Ik weet niets van vliegtuigen besturen. Ik speur de zee af naar
walvissen, want daar hou ik zeker net zoveel als van kleine
vliegtuigjes en ik heb goeie ogen. En wanneer ik er daadwerkelijk
nog een zie ook - en zulks in de headset tetter - legt de piloot
(‘Good sighting, man!’) het toestelletje per direct op z’n kant.
Alsof we een jachtbommenwerper zijn die zojuist een tank heeft
gezien. Maar de walvis is al gedoken en al wat rest als we
eroverheen scheren is nog slechts een beetje schuim op het
wateroppervlak.
Nu ja. Dan snorren we toch verder. Vertrekpunt Geraldton is allang
uit het zicht verdwenen. Zo op het eerste gezicht een slaperige
bedoening van een stad - steevast goed voor verontwaardigde
bewoners die direct begonnen aan een exposé over bruisende
middenstand en wat er zoal op onroerend goedgebied aan
revolutionairs te verwachten viel. Want het was hier weliswaar
zowel laidback - heel wat anders als aan de Australische oostkust
met z’n stress en grote steden als tegelijkertijd hartstikke
booming. Nee, het was hier prima toeven. En misschien was het ook
wel zo. In ieder geval: in winkelcentrum Northgate was de zomermode
voor de allerkleinsten dit jaar structureel zuurstokroze gespoten
en in de spaarzame kroegen zeiden mannen niet gewoon ‘G’day mate’,
zoals overal maar ‘Cobba’. Of ‘Dick’ of ‘Cock’ als je het tempo bij
kon houden waarop ze hun biertjes wegtikten tenminste en dus een
echte vriend was gebleken.
Geraldton, stad aan de Batavia Coast. Een directe verwijzing naar
de Nederlandse Oost-Indiëvaarder Batavia die hier in juni 1629*
onherroepelijk ten onder ging. Op zo’n zestig kilometer van het
vasteland. Op het rif van een van die met toermalijn en azuur
ingelegde eilandjes die er van bovenaf allemaal prachtig uitzien
maar onder water levensgevaarlijke ondiepten en onbuigzaam koraal
verbergen. Ze heten de Houtman Albrohos Islands (doorgaans afgekort
tot the Albrohos) en het is in eeuwen een scheepskerkhof met
hoofdletters gebleken. De piloot duikt over de plek waar ook de
Batavia strandde - niet meer dan een lichtblauw vlekje temidden van
het zwart van Morning Reef. Wat zich hier ooit heeft afgespeeld is
nauwelijks voor te stellen. Onder de schipbreukelingen brak een
beestachtig Sodom en Gomorra uit van muiterij, verkrachtingen,
moord en doodslag waar Hollywood nodig eens de handen aan moet
branden.
Klik om te kijken of de papieren
editie of
de digitale
editie nog
beschikbaar is.
