Dominicaanse Republiek - Zoeken naar Rosita image
Lkoedam

Dominicaanse Republiek - Zoeken naar Rosita

De bijzondere kleuren van de huisjes, de mensen en de stranden hebben er door de eeuwen heen tot de verbeelding van mening Europees schilder gesproken. En dat doet het nog steeds, al neemt tegenwoordig vooral de inheemse bevolking van de Dominicaanse Republiek er het penceel ter hand. Zo ook ene Rosita, die opvallende etnische schilderijen maakt. Maar zou deze Rosita ook echt bestaan?





Tekst: Helen Johnson, Fotografie: Louise ten Have



Rosita



‘De taal die het oog doet luisteren’, was hoe Gauguin het in zijn tijd beschreef; het effect dat het poederwit en het okergeel van Caribische bungalows op hem had. En poederwit en okergeel zijn ze nog steeds, die huisjes met hun palmbladeren daken – ook op de Dominicaanse Republiek. Het Caribische eiland Hispaniola, dat naast deze republiek ook uit Haïti bestaat, heeft vanwege zijn kleurrijkheid tot de schildersverbeelding van menig Europeaan gesproken. Door de eeuwen heen hebben schilders als Lucien Price, William Scott, Dewitt Peters en Manolo Pascual er gewoond, gewerkt, genoten.



En de Dominicaanse Republiek blijft tot de schildersverbeelding spreken. Maar vandaag de dag is het vooral de inheemse bevolking die er het penceel ter hand neemt. In mijn eigen poederwitte bungalowtje in Las Terrenas hangen vier werken die, afgaande op de beeltenissen en het kleurgebruik, van een Dominicaan moeten zijn. Vier donkere vrouwen in gele, rode, paarse en blauwe rokken, zoals de vrouwen ze hier dagelijks dragen. Op hun hoofden doeken, strohoeden, hout of manden met bananen, mango’s en papaja’s. Op de achtergrond bergen, palmbomen of de zee. – Alles gezien, begrepen en weergegeven, zoals alleen een inwoner dat kan.



Rosita heet ze, de maakster van de vier schilderijen. Althans, met die naam zijn de werken gesigneerd. Maar zou ze ook bestaan, Rosita? Zou ze zelf zo donker zijn als de vrouwen van haar verbeelding, zou ze kleding dragen zoals zij en zouden haar ogen dezelfde vermoeide, maar vriendelijke uitdrukking hebben? Zou ze schilderen om te bestaan, of bestaan om te schilderen? Zou ze misschien zelfs in de buurt kunnen wonen?



Meer palmbomen dan mensen



Ook Las Terrenas is van een schilderachtige schoonheid. Gelegen bovenop het schiereiland Samaná aan de Noordoostkust van de Dominicaanse Republiek, kijkt de strandstad uit op de Atlantische Oceaan, in de richting van Noord-Amerika. Maar land is er nog lang niet in zicht. Enkel water, zo ver het oog reikt, geflankeerd door kilometers strand...



Klik om te kijken of de papieren editie of de digitale editie nog beschikbaar is.