De sjamanen van Afrika
Bloedoffers, slangen en zwarte magie. Sjamanen worden in het Westen vaak geassocieerd met duistere praktijken. Reisschrijver Ton van der Lee onthult de (on)waarheden van het sjamanisme.
Fotografie – Ton van der Lee
De sjamanen van Afrika
Ik sta naakt in een rieten hut en besprenkel mezelf met heilig water. Ik mag pas voor de priesteres verschijnen als ik me ritueel heb gewassen. In de verte hoor ik de branding van de Indische Oceaan. Als ik klaar ben, loop ik met een witte lap om mijn middel onder de ruisende palmen van Mozambique naar de hut van de geesten. Ik ben al een paar maanden onderweg in Afrika en ben hier gekomen omdat ik me de laatste tijd niet goed voel. Ik heb geregeld koorts. Westerse medicijnen hebben me niet kunnen helpen en dus wil ik een oplossing zoeken bij de Afrikaanse geneeskunst. In de ronde altaarhut is het licht gedempt. Er hangt rook en het ruikt naar kruiden. Achterin is een gordijn. Marte, de priesteres, is een zware vrouw van middelbare leeftijd met enorme bovenarmen en tatoeages op haar wangen. Ze zit op een koeienhuid en heeft een rode lap omgeslagen, waarop magische symbolen staan. In haar linkerhand houdt ze een korte speer. Ik ga tegenover haar zitten op een krukje. Ze drinkt diep uit een kalebas en geeft hem aan me door. Ik neem een klein slokje. Het vocht smaakt bitter en zit vol bladeren en kruiden. ‘Nu wachten we tot de geest komt’, zegt Marte.
De sjamanen van het Makua volk in Mozambique zijn machtig. Vooral de vrouwen, die direct met de geesten kunnen spreken als ze in trance raken. Ze vervullen daarmee dezelfde rol die sjamanen overal in Afrika spelen. De sangoma in Zuid-Afrika, de olegboni in Kenia, de sorko in Niger of de voodoopriester in Benin: ze hebben andere namen maar vormen sinds mensenheugenis allemaal de schakel tussen de wereld van de mensen en die van de goden en geesten.
Lees het volledige artikel in Columbus Magazine Editie 29
Klik om te kijken of de papieren editie of de digitale editie nog beschikbaar is.
