Papoea-Nieuw-Guinea
Mysterieus, romantisch en wild. Papoea-Nieuw-Guinea, het rechterdeel van het grote eiland Nieuw-Guinea, is een van de laatste gebieden ter wereld dat wacht op ontdekkers. Zonder enig toerisme van betekenis, heb je de grootste biodiversiteit onder en boven water, actieve vulkanen, paradijselijke stranden en een lieve bevolking helemaal voor jezelf.
Tekst Matthijs de Groot, Fotografie Louise ten Have
Het wilde eiland
Geen service. Dat is wat mijn telefoon aangeeft als we in de banana
boat naar een van de buitenste eilanden in het uiterste noorden van
Papoea-Nieuw-Guinea vertrekken. We waren al ver van huis, maar nu
gaan we nog verder. Ons vertrekpunt was het eiland New Ireland. Wat
een prachtige naam. De meeste eilanden van Papoea-Nieuw-Guinea
hebben indrukwekkende namen gekregen: New Hanover,
New Britain, de Duke of York-eilanden en de Bismarck-archipel.
Namen uit een bewogen verleden, bedacht door kolonisten die
kennelijk heimwee hadden.
Eindelijk ben ik hier. Papoea-Nieuw-Guinea is een land dat ik
altijd al hebben willen bezoeken. Een land dat mij altijd al heeft
gefascineerd, mede omdat het door oude ontdekkingsreizigers als
laatste bewoonde land ter wereld werd ontdekt. En omdat hier zelfs
tot voor kort nog volksstammen werden gevonden, die nooit contact
hadden gehad met de buitenwereld. Ik heb niet de illusie dat ons
dat gaat overkomen - dat zou ik ook niet willen - maar mijn gevoel
van ontdekken wordt steeds sterker naarmate de boottocht vordert.
We varen langs tientallen onbewoonde en bewoonde eilandjes. En
langs de riffen van deze eilanden, die de meest biodiverse koralen
ter wereld hebben. Onderweg stoppen we bij Lissenung Island, met
een tweehonderd meter breed huisrif. Oostenrijker Dietmar, die hier
een duikschool heeft, vertelt dat wetenschappers onlangs in één
enkele ochtend 178 soorten koraal vonden. Dat is meer dan alle
koraalsoorten in de gehele Cariben bij elkaar.
‘Wat het nog mooier maakt, is dat al twee jaar lang elke dag om
vier uur een schildpad naar ons eiland komt om te zwemmen en spelen
met mijn hond Shiba’, vertelt Dietmar met een grote glimlach op
zijn gezicht. ‘Ze is al oud en kan nauwelijks meer lopen, maar elke
middag tuurt ze naar de zee wachtend op haar vriendje (...)
Lees het volledige artikel in Columbus Magazine Editie 29
Klik om te kijken of de papieren editie of de digitale editie nog beschikbaar is.