Column: Adjunct Mark heeft in het buitenland een goede naam
Ik heb zelf een vrij internationale naam (thanks, dad!), maar de meeste mensen met wie ik reis niet.
Vrienden als Aukje van Leeuwen, Guus Schouten en Fleurtje van der Heuvel komen in het buitenland dikwijls locals tegen die voor geen goud hun namen kunnen uitspreken. Laat staan dat ze die namen correct kunnen spellen. Een veelvoorkomend probleem. Probeer maar eens een Nederlandse reiziger te vinden die géén sores met de douane heeft gehad omdat zijn naam niet juist was ingevoerd op zijn instapkaart. Of een Nederlander die niet een uur met de hotelreceptie in de weer is geweest om zijn naam in het reserveringssysteem terug te vinden.
Soms is een Nederlandse naam zelfs ronduit gênant. Let maar eens op hoe hard mensen in de VS proberen hun lach in te houden als je je met een Engels accent voorstelt als ‘Wim Kok’ of ‘Ad van Assen’. Om dergelijke complicaties te voorkomen, heb ik met mijn vrienden besloten in het buitenland een spelletje te spelen. We gebruiken nooit onze echte namen als we ons aan vreemden voorstellen, maar namen van karakters uit onze favoriete films. Zo ging ik in Brazilië maar liefst twee maanden lang door het leven als Hannibal Lecter (The Silence of the Lambs). In Thailand was ik Luke Skywalker, mijn vrienden Han Solo en Darth Vader (Star Wars). Een trucje dat perfect werkt. Niemand hoeft zich in verlegenheid te brengen door te proberen de harde ‘g’ en bizarre ‘ui’ uit te spreken en onze Engelse namen worden negen van de tien keer feilloos gespeld. Op een recente trip naar Istanbul had ik een James Bond-thema in gedachten. Nou was de naam ‘James Bond’ zelfs voor ons familiehotel in een volksbuurt iets te doorzichtig dus besloot ik gebruik te maken van Bond-bijrollen. ‘Ah, yes, Dr. No!’ glunderde de receptionist toen hij me zag binnenkomen. ‘We've been expecting you!’ Hij wierp een goedkeurende blik naar Fleurtje, mijn blonde metgezel. ‘And you must be Miss Galore.’ Fleurtje lachte al haar tanden bloot. ‘Please, just call me Pussy. Pussy Galore.’ Vijf minuten later werden we onze kamer binnengeloodst. Mijn oog viel eerst op het uitzicht over de Bosporus en vervolgens op een handgeschreven briefje op bed: ‘Dear Mark en Fleurtje. Welcome to Istanbul. Your parents called. We hope you will enjoy your stay with us. Please find a small present for you in the mini bar. It’s shaken, not stirred.’
Lees meer best gelezen reisnieuws en reistips of schrijf je nu in voor de Columbus nieuwsbrief.
