Column: Louise nam de verkeerde kleding mee op reis.
Foute rok
Voor mijn reis naar Birma had ik een afritsbroek mee moeten nemen, maar die heb ik niet. In plaats daarvan heb ik steevast in mijn koffer een groot doek, dat multiinzetbaar is. Zo hang ik deze met haarspeldjes voor het autoraam als de zon in mijn gezicht schijnt en ik dat niet wil. Of ik gebruik hem als stranddoek — dat scheelt zo’n grote plek én een extra kilo in mijn koffer. Maar bovenal gebruik ik hem als rok. Helaas was ik in Birma behalve een afritsbroek ook mijn grote doek vergeten dus besloot ik een lokale rok te kopen. Het was een mooi exemplaar. Er zaten goudgele draden in geweven, waardoor hij glansde in de zon. Even omwikkelen en klaar is Louise. Dacht ik. Nou ja, het werkte in de hoofdstad Yangon. Maar toen ik dezelfde doek op het platteland (lees: Mrauk U) omwikkelde, merkte ik al snel dat iedereen naar mijn rok zat te staren. Als locals me passeerden dan keken ze zelfs om. In eerste instantie dacht ik dat het kwam door de glans. Maar vijf minuten later merkte ik dat, als ik groepjes vrouwen passeerden, ze erg hard lachten. Mmm ... Waren ze me aan het toelachen? Vijf minuten later was het duidelijk: ze waren me aan het uitlachen! Ik besloot onze privégids te vragen wat er verkeerd was aan mijn rok. Een beetje lacherig en met lichte tegenzin antwoordde hij dat de rok ‘een einde’ had. Ik voelde me steeds onzekerder worden — wat bedoelde hij precies? Bij een tempel liep een groepje vrouwen achter me. En lachen dat ze deden! Omdat ik er helemaal klaar mee was, besloot ik ze te vragen wat er aan scheelde. Giechelend zeiden ze dat mijn rok niet goed zat. Mijn rok was ‘fout’. Fout, dacht ik, dat bestaat niet. Hoe kan een rok nou fout zijn. Hooguit lelijk, maar dat is een kwestie van smaak. Hooguit anders, zei ik hardop, nog steeds met enige verbazing. Maar, hoera, de vrouwen zouden laten zien hoe het wél moest. Na verwoede pogingen bleek echter dat mijn stadse rok niet breed genoeg was. Dat wil zeggen, niet zoals hun exemplaren helemaal aan elkaar genaaid zodat je erin kon stappen. Maar kom op, hoe belangrijk is nou een rok? Toch dacht de Birmese bevolking daar anders over. Hoe lief de locals ook waren, de rest van de dag werd ik aan de lopende band uitgelachen. Ach, misschien moet ik toch maar eens een afritsbroek gaan kopen.
