De absolute hoogtepunten van de Alpen, getipt door onze reporters
Door deel te nemen aan de Deuter-fotowedstrijd sleepten Astrid de Wind en Danielle Aldenhoven een volledig verzorgde Alpenrondreis in de wacht. Zij werden tijdens dit avontuur bijgestaan door Columbus-professional Wies Kerkhof. Het drietal is inmiddels teruggekeerd, en deelt hun favoriete Alpenmomenten, weg van de massa.
1. Zwemmen (of pootjebaden) in de Funtensee. Danielle vertelt …
‘Heb je al eens een reis gemaakt met mensen die je niet kent?
Een jaar geleden kreeg ik te horen dat ik een reis naar
Zuid-Duitsland
had gewonnen, met een groep mensen van over de hele wereld.
Superspannend vond ik het. Een maand voor vertrek heb ik
genoeg moed verzameld om Astrid, de andere winnares, een
berichtje via social media te sturen. Toch wel fijn als je vooraf
al hebt kunnen kletsen met iemand waar je een hele week mee gaat
doorbrengen. We vliegen allebei vanaf een ander vliegveld. Ik kom
iets eerder aan in München
dan Astrid en omdat ik geen andere Deuter-rugzakken tegenkom, wacht
ik op Astrid bij haar terminal. Wat blijkt: Astrid
heeft fotografe Wies al ontmoet in het vliegtuig. De klik
tussen ons drieën is er meteen. De twee uur die we daarna
doorbrengen in de shuttlebus naar Augsburg kunnen we niet stoppen
met kletsen. Achteraf vraag ik me af of we die week wel gestopt
zijn met kletsen. Anderen noemen ons the Dutch
triangle, squirrels, hübsche Mädels en
friends for life. Dat zegt genoeg, denk ik. De volgende
dagen bezoeken we plekken als Augsburg en Garmisch-Partenkirchen,
maar mijn persoonlijke hoogtepunt ervaar ik tijdens een
overnachting aan de oever van het koudste meer van Duitsland,
de Funtensee. Ik hoor het onze gids nog zeggen: ‘Neem warme kleren
mee voor twee dagen, maar ook weer niet té veel, want je moet het
zelf dragen!’ Astrid en ik – Wies ging op een andere excursie –
hebben onze tas wel twintig keer in- en uitgepakt, zodat alles erin
paste.
Voordat we beginnen aan onze klim naar het op 1601 meter hoogte
gelegen meer moeten we nog dertig minuten varen over de
Königssee. Vanaf de aanmeerplaats loopt er een pad omhoog, langs
gladde rotsen, metalen kabels en trapjes. Soms lijkt het alsof we
in de jungle zijn aanbeland, maar we bevinden ons toch echt in
Duitsland. Na een paar uurtjes lopen zien we de hut eindelijk
liggen. Maar waar is dat koudste meer van Duitsland? De Funtensee,
die achter een klein heuveltje blijkt te liggen, wordt pas
zichtbaar als we bij de hut zijn aangekomen. Het meer ligt er
vredig en idyllisch bij. Een aantal mannen uit ons gezelschap
bedenkt zich geen seconde, en springt in het water. Astrid en ik
twijfelen, maar besluiten dan toch een poging te wagen. Het water
is ijskoud. Verder dan onze benen komen we niet. In de hut is geen
elektriciteit en bereik. Dus wat doe je dan? Spelletjes spelen en
bier drinken natuurlijk! De dag erna is het tijd om naar huis te
gaan. Ik spreek met Wies en Astrid af dat we elkaar snel weer
zien. Daar zit ik dan, in mijn eentje op weg naar het
vliegveld voor mijn eerdere vlucht, voor het eerst die week alleen.
Met een glimlach op mijn gezicht bekijk ik de foto’s en denk ik aan
alle toffe, leuke, grappige en onvergetelijke avonturen van die
week.’
2. Klauteren over een via ferrata naar de Alpspitze. Astrid vertelt …
‘You’re on a holiday! krijg ik meerdere keren te horen. En eigenlijk is dat ook wel zo. Het reisprogramma dat Deuter voor ons heeft samengesteld zit bomvol, en bevat onder andere een fietstocht door München, een bezoek aan het sprookjesachtige Neuschwanstein en een klautertocht over een via ferrata (obstakelparcours) naar de Alpspitze. Laatstgenoemde is meteen een dingetje. Ik hoor als het ware stemmetjes in mijn hoofd. Eentje van een duiveltje en eentje van een engeltje. Duiveltje: mens, je bent niet goed als je dit gaat doen. Je valt te pletter als je jezelf niet goed genoeg zekert op die berg, die óók nog eens glad zal zijn door de sneeuwval. Gewoon niet doen. Engeltje: dit is een totaal nieuwe ervaring en alleen daarom al het proberen waard. Doe het gewoon lekker! De avond ervoor sta ik met een biertje en een marshmallow rond het vuur voor de berghut waarin ik overnacht. Ik raak aan de praat met een afgezant van Deuter. Het gespreksonderwerp is – hoe kan het ook anders – de via ferrata. ‘Er zijn drie actieve reizigerstypes,’ zegt ze. ‘Type A vindt het écht te gek. Type B kan ervan genieten, maar is zich terdege bewust van de risico’s. En type C háát het, maar probeert de schijn op te houden door te blijven lachen.
De volgende ochtend is het zover. Eerst met de kabelbaan omhoog en
dan nog een klein stukje lopen. Als we eenmaal aangekomen zijn bij
het startpunt trekken we onze harnassen aan. Even later is het tijd
om de karabijnen aan de staalkabel te bevestigen en de eerste
ladder te beklimmen. Samen met de mensen in mijn groepje klimmen we
steeds hoger en ik voel me steeds zekerder. We komen verschillende
hulpstukken tegen op punten waar je amper over de rotsen heen kan
klimmen en genieten van het prachtige uitzicht als we even tijd
hebben om wat uit te rusten. We vervolgen onze weg en komen op een
wat moeilijker punt. Er ligt daar best wel wat sneeuw. Ik zet
mijn voet neer, maar voel meteen dat het spekglad is. Paniek. Type
C spookt door mijn hoofd. Type C! Met een beetje hulp van de gids
bereik ik na een paar uur klimmen toch de top. De wolken zijn
inmiddels weggetrokken en de uitzichten zijn prachtig. Trots en
blijdschap maken zich van me meester. Ik wend me tot mijn nieuwe,
buitenlandse vriendin, en roep: type A. Sowieso type A!’ Vanaf €
109 p.p., alpinschule-garmisch.de
3. Hiken in Garmisch. Wies vertelt …
‘Als ik aan het Zuid-Duitse Beieren denk, denk ik aan hoge bergtoppen, skiliften, besneeuwde afdalingen en heel veel skipret. Nu ik op het terras van berghut Kreuzeckhaus sta, blijkt dat plaatje er compleet anders uit te zien. Het voor mij bekende winterlandschap heeft plaats gemaakt voor groene weiden en hellingen met ruige, hoge bergpieken erboven. Die avond genieten we samen van de gezelligheid die een berghut met zich meebrengt. Nog even met z’n allen marshmallows eten bij het kampvuur en dan toch maar vroeg de slaapzaal opzoeken om fit te zijn voor morgen. Want morgen gaan we het helemaal anders doen. In plaats van de lift naar boven te nemen en weer naar beneden te skiën, gaan we bergop hiken ... De volgende dag komt de zon op magische wijze op. Na een stevig Duits ontbijt trekken we de deur van Kreuzeckhaus achter ons dicht en nemen we de kabelbaan omlaag, om vervolgens weer omhoog te hiken. Gids Hanzi verzekert ons dat de hike omhoog véél meer voldoening zal bieden. Het eerste deel is vlak en voert door een typisch Alpenlandschap. Al snel buigen we af richting het bos en wordt het klimmen geblazen. Smalle bospaden voeren ons langs de rivier de Hammerbach. In de verte zien we de eerste berghut als een klein stipje in de hoge bergen. De hut in kwestie lijkt zo oneindig ver weg en hoog te liggen dat ik twijfel of dit überhaupt haalbaar gaat zijn. Maar na twee uur doorstappen ligt hij opeens binnen bereik. Dat geeft weer nieuwe energie, zeker wanneer we voorbij de hut lopen en een totaal ander landschap binnenstappen. De Höllentalklamm is een diepe kloof met een pad erin, ooit uitgehouwen door mijnwerkers die bij de hogerop gelegen mijn moesten zien te komen.
Met hernieuwde krachten lopen we door, over kronkelende paden en
door smalle tunnels, langs afgronden tot 150 meter diep,
watervallen en indrukwekkende rotsen. Het uitzicht op de Zugspitze
(de hoogste bergtop van Duitsland) maakt het geheel nog
spectaculairder. We komen steeds hoger. Het berghutje, dat voorheen
nog een onmogelijke opgave leek, ligt al lang en breed achter ons
en verdwijnt langzaam weer uit zicht. Het laatste deel van de klim
wordt steiler en de vermoeidheid slaat toe. Maar het einde is in
zicht. In gestaag tempo, en onder aanvoering van gids Hanzi, die
ons regelmatig keep the pace (houd het tempo erin)
toeroept, komen we allemaal boven de wolken uit, op 1100 meter
hoogte. Na ruim zes uur en zestien kilometer moet ik bekennen: de
wandeling was fantastisch en de uitzichten verbluffend. Bergaf
lopen had ons nooit en te nimmer zóveel voldoening gegeven.’
Toegang tot de kloof kost € 5, hoellentalklamm-info.de. De meeste wandelaars keren
aan het eind van de middag terug naar Garmisch-Partenkirchen. Maar
dat hóéft niet. Ook jij kunt in berghut Kreuzeckhaus slapen, en ’s
ochtends vroeg in alle stilte van de spectaculaire zonsopkomst
genieten, kreuzeckhaus-gapa.de
