Hit the road, deel 2
Vrijstaat
Zuid-Afrika
Joanna
Hit the road, deel 2
Ik stop bij Sunny Hill, een wegrestaurant op een heuvel met een mooi terras. Er lopen katten op de parkeerplaats die ik eerst wat aandacht geef. Als ik na de knuffelsessie naar de ingang loop, komen ze achter me aan. Een man die ook naar binnen wil, kijkt een beetje vreemd en lacht: ‘ik heb nog nooit iemand gezien die zijn katten mee op reis neemt!’ Nou, uh, het zijn ook niet mijn katten, ik ken ze ook pas net!
Na een goede lunch ben ik weer uitgerust voor de laatste etappe van de reis. Het landschap wordt steeds kaler en droger, de weg steeds rustiger. Ik passeer een viaduct waar een politiecontrole is. Ik zie hoe er aan de andere kant van de weg een hand omhoog gaat. Niet voor mij. Ik rijd –nu- niet te hard en het is aan de overkant. Nog een kleine twee uur, en ik ben in Gariepdam, de plaats van bestemming.
Ik geniet van de rust en het landschap en zie in mijn achteruitkijk spiegel hoe een politie auto achter me rijdt. En blijft rijden. En seint. Aangezien ik hier de enige auto ben, kan het niet anders dan dat dat voor mij is. Huh?! Ik stop. Zij stoppen ook. De politiedames blijven zitten en ik stap uit en loop naar ze toe. Een van de agenten vertelt me dat ik zojuist een overtreding heb begaan en een stopsein heb genegeerd. Excuse me?! Ik ben me van geen kwaad bewust. Het schijnt dat ik over een doorgetrokken streep ben gereden. Ze wil mijn rijbewijs zien en legt het op het dashboard. Dus die zwaaiende hand 10 kilometer terug was voor mij! Ik wil de plaats delict wel zien en rijd achter ze aan terug naar het viaduct. In de auto word ik me bewust van de situatie: alleen onderweg op een stil gedeelte in Zuid-Afrika, zonder rijbewijs achter een politieauto aan. Die over de doorgetrokken streep van de vluchtstrook rijdt. Dat gebeurt hier overigens vaak. Deze ‘snelweg’ van Johannesburg naar Kaapstad heeft grotendeels maar een enkel spoor. De meeste bestuurders zijn heel sociaal en gaan even aan de kant als iemand hen in wil halen.
De agente rijdt rustig en het duurt niet lang voor we bij de plek des onheils zijn. De andere agente wil ook mijn internationale rijbewijs zien. Die ik niet heb. Ik vertel ze dat mijn rijbewijs wel een internationaal rijbewijs móet zijn, want hoe kan ik anders met een Nederlands rijbewijs een Zuid-Afrikaanse auto huren?! Ze doet verder niet moeilijk. De eerste agente laat me zien dat er in het midden van de weg een doorgetrokken streep is waar ik overheen ben gereden. En dat mag niet. Da’s dan 1000 Rand, op dat moment zo’n 100 Euro. ‘Wow’ zeg ik, ‘that’s al lot of money!’. ‘Ok’, zegt ze, ‘how much do you have?’. Time out. Wacht even. Gaan we hier nu onderhandelen over een bekeuring?! Ik weet trouwens zeker dat ik daar niet heb ingehaald, dus die hele bekeuring slaat sowieso nergens op. Dan haal ik maar de onzekere onwetende toeriste uit de kast, met de onschuldige bruine ogen.
Ik vertel ze dat ik net uit Europa kom en niet gewend ben om links te rijden, wellicht heb ik per ongeluk even de verkeerde weghelft aangeraakt. En een vraagje: ze reden toch net zelf ook over een doorgetrokken streep, waarom was dat dan? In mijn land is dat niet toegestaan! Ik becomplimenteer ze met het feit dat zij hun werk zo goed doen, het is immers heel belangrijk dat de wegen veilig zijn! Zij zorgen ervoor dat ik met een gerust gevoel hier rond kan rijden!
Maar ik ben écht een onschuldige onwetende toeriste, op weg naar haar man die ze een tijdje niet heeft gezien! Ik vraag ze wat ik voor hen kan doen, en belangrijker nog, wat zij voor mij?? Agente één kijkt me met meelijwekkende blik aan en zegt ‘I feel so sorry for you!’. Dat gaat de goede kant op. Agente twee heeft de bon allang uitgeschreven en gaapt verveeld, zich afvragend wanneer dit toneelstuk ophoudt. Agente één kijkt me aan, zucht diep, pakt mijn rijbewijs en geeft het terug. ‘You can go’. Ik ben verrast en vraag of het écht ok is. ‘Yes, you can go’
Ik haal diep adem, loop rustig naar de auto en stap in. Ik start de motor en geef gas. Daar gaat ie weer, Gariep, here I come!
Foto's
