De reis, acclimatiseren en genieten!!!

Door: Kymmie

Geplaatst op Dec 5, 2011

Om 15:30 hebben we onze bagage gedropt en liepen we richting de douane op Dusseldorf Airport. Daar zaten 2 Duitse douanebeambten ons ietwat nieuwsgierig aan te kijken. De een net wat knapper dan de ander. Ik vroeg nog aan Anouk “welke wil jij?”. Aangezien ik voorop liep was voor mij snel de keus gemaakt dat ik me bij de achterste en tevens de knapste zou voegen. Terwijl de beambtes nauwgezet onze paspoorten gadesloegen keken Anouk en ik elkaar verlekkerd aan. De beambte gaf mijn paspoort terug en zei nog netjes “gute reise”. Terwijl we giechelend verder liepen keek ik nog 1 keer achterom. Ik zag dat ook de beambte nog een keer opzij keek vanuit zijn hokje. Nou als we heel de reis zo’n sjans zouden hebben, dan zou het wel goed gaan komen.


Ongeveer een uur later hadden we gegeten, gedronken en stonden we in de rij om te boarden. Terwijl ik eigenlijk zomaar door mijn paspoort bladerde, veel was er niet te zien want er stonden nog geen stempels in, merkte ik een klein gevouwen briefje op. Ook Anouk zag het briefje zitten. Met een kleine glimlach om mijn mond opende ik het briefje. “Call me 016-32301467 please” stond erop. Anouk schatterde van het lachen. Ik stond vol ongeloof naar het briefje te kijken. Hoe komt die er nu in? Snel flitsten mijn gedachtes terug naar het inchecken. Nee die man kon het niet geweest zijn. “Kijk jij eens in je paspoort” zei ik tegen Anouk. En ja hoor, ook zij toverde een klein handgeschreven briefje tevoorschijn. Met exact hetzelfde telefoonnr incl een getekend hartje!!!  We kwamen niet meer bij van het lachen. De 2 ondeugende beambtes hadden hun slag geslagen terwijl Anouk en ik elkaar verlekkerd aan stonden te kijken. Dat kon haast niet anders. Het was ons al wel opgevallen dat ze er lang over deden om onze paspoorten te controleren, maar daar zochten wij niks anders. Dat is immers part of the job. Briefjes achterlaten in paspoorten hoort volgens mij niet bij dat part. Omdat we er zeker wel de humor van in zagen vroegen we aan een Duits echtpaar wat voor nr het was. Het bleek inderdaad om een Duits mobiel nummer te gaan. Zo nieuwsgierig als vrouwen kunnen zijn, heeft Anouk een sms gestuurd naar het nr met de vraag “how many notes did you leave in the passports?”. Echter hebben we tot op de dag van vandaag nog geen reactie mogen ontvangen.

We hebben er in het vliegtuig nog hartelijk om kunnen lachen totdat een Russisch meisje de rust verstoorde. Doordat er nog redelijk wat vrije plekken waren in het vliegtuig meende madam recht te hebben op meerdere stoelen. Zij ging dit gevecht in eerste instantie aan met de man die voor haar zat. Ze wilde haar benen tussen de stoelen steken voor haar. Dat mislukte omdat de man in kwestie zijn benen al languit over de 4 stoelen had liggen. Ze keek ronduit verbaasd toen hij weigerde zijn benen weg te halen. Hoe durft de man!!! Ze haalde er snel een steward bij in de hoop dat deze nog wat voor little princes kon betekenen. Ook dat mislukte. Toen ging ze de aanval in op haar naaste buurman. Wrong mistake. De man, van Aziatische afkomst, was gelukkig net zo koppig als madam zelf. De man had links naast hem nog een vrije stoel. Ze wilde dat hij aan het gangpad ging zitten zodat zij 3 stoelen zou hebben ipv 4. Het spreekwoord Oost Indisch doof zou in dit geval overduidelijk van toepassing zijn. De man deed net alsof hij er niks van verstond wat ze wilde. Ook bij haar 2e poging haalde ze er een stewardess bij. Na zo’n 10 minuten stennis schoppen moest ze het wel opgeven want meer dan 2 plekken werden het er niet. Het liefst hadden een heleboel boze blikken haar er het liefst via de nooduitgang uit geknikkerd.

De rest van de vlucht is gelukkig rustig verlopen. Om 10:00 lokale tijd kwamen we aan op O.R. Tambo airport. Na het ophalen van de huurauto zijn we meteen naar Albert en Thea gereden. Ons thuis voor 3 dagen. De rest van de dag hebben we heerlijk relaxed bij het zwembad in de tuin doorgebracht. s’Avonds stond er een traditionele braai op het menu. Albert en Thea hadden 2 vrienden, Johan en Renee, uitgenodigd die ik ook ken van vorige keer in 2010. Albert en Johan hadden het idée om de zondag met ons op de motor naar de Hartebeespoortdam te gaan. Een geweldige ervaring natuurlijk om achterop de motor een stukje van Zuid Afrika te zien. Onze eerste stop was bij een bikercafe. Motoren vanuit de hele omgeving waren daar te vinden. Choppers, racers, het maakte niet uit. Daarna zijn we via downtown Pretoria  terug naar het huis gereden voor wederom een braai. Dit keer waren de dochter en schoonzoon uitgenodigd. Zuid Afrikaanse mensen zijn zo super gastvrij!!! We komen niets te kort. We worden bijna behandeld als echte prinsjes, iets waar het Russische meisje jaloers op zou zijn ;-) Het Zuid Afrikaanse leven is goed. Elke dag een warm zonnetje, heerlijk eten en lieve mensen. En dan heb ik het nog niet eens over de verrukkelijke wijnen waarvan we inmiddels al heel wat van achter de kiezen hebben :-)