De battle of Arrow point (Augrabies National Park)

Door: Jdevaan

Geplaatst op Jun 12, 2010

Van Namibië terug naar Zuid-Afrika, is voor ons zoiets als van de tropen terug naar de frisse lente. Onze eerste nacht in Kgalagadi koelde behoorlijk af door fikse regen- en onweersbuien en ook de volgende dag bleef het koel en dicht bewolkt.
Onze reisdag naar Augrabies National Park werd vergezeld van wat regen en bewolking en in plaats van de airco, verlangde we nu naar centrale verwarming.

Gelukkig was het tijdens ons eerste bezoek aan de waterval droog.
Maar de regen heeft zijn sporen nagelaten, misschien dan wel niet in een frisse groene omgeving, maar wel in een onuitstaanbaar irritant aantal muggies. Een kleine vliegensoort die in grote aantallen rondzwermt, zodra de eerste regen valt.
Het brengt ons in Japanse sferen. Iedereen loopt hier met van wc-papier of zakdoekjes gemaakte, mondkapjes voor, om ervoor te zorgen dat je geen overdosis proteïnen binnen krijgt.
Het uitzicht op de waterval is adembenemend (niet alleen door dat mondkapje).
In miljarden jaren heeft de oranjerivier hier een machtige kloof in het landschap gesleten, waar het water woest doorheen kolkt. Deze plaats heet dan ook niet voor niets “plaats van het grote geluid”. En al zitten we dan in het staartje van het droge seizoen, de kraan staat nog wijd open.

De prachtige uitzichten, de rots dassies en ontelbare bavianen zorgen ervoor dat we de muggies blijven trotseren. De vliegjes zitten echt overal: in je haar, op je gezicht, in je oren, op je lijf…’ze komen je neusgaten uit’.
Dus zetten we in onze bungalow in plaats van de verwarming, toch maar de airco aan om het gespuis te verjagen en trekken we zelf nog een paar dikke sokken en warme fleecetrui aan.
Ons plan was om de volgende dag de dassie trail te lopen. Door een diepe slaap, deze reis is door de grote afstanden toch behoorlijk vermoeiend, waren we even alles om ons heen vergeten. Maar zodra we de deur opendeden kwamen de, ook uitgeslapen muggies, ons weer even vrolijk, in groten getale tegemoet. We slaan ons er doorheen en gaan in het vroege ochtendlicht nog eens naar de kloof.
De rotsen worden bevolkt door tientallen rots dassies die in de eerste zonnestralen liggen bij te komen van een vochtige, koude nacht. Even zoveel prachtig gekleurde hagedissen schieten over de grote rotsen.

Door de koude tochtige wind zitten er bij de waterval wat minder muggies, maar als we op zoek gaan naar het beginpunt van de dassie trail, dalen de muggies met honderden op ons neer. Even denken we erover om de trail te laten schieten. Hier is geen lol meer aan. Maar het uitnodigende zicht op een paar kwieke klipspringers (kleine antilopen soort) trekt ons over de streep.
We vechten ons door een moerasgebiedje en lopen over grote rotsblokken gestaag omhoog.
Het uitzicht is onverwacht anders en een half uur later bereiken we de tweeling watervallen.
Wat een schitterend mooi uitzicht, de waterval plonst vanuit een meertje in een volgende waterpoel, om vandaar nog een etage lager in wederom een klein meertje te eindigen.
Maar lang genieten we niet, de hinderlijke muggies dwingen ons om door te gaan.
Iets verder ligt Arrow Point. Wij staan hier, op duizelingwekkende hoogte, op een samenkomen van twee diepe kloven. De bergrug eindigt hier als in een pijlpunt, wijzend naar de samengevoegde kloof met diep daaronder het tot rust gekomen blauwe water van de ‘oranje’ rivier.
Wie niet tot rust gekomen zijn, zijn de muggies, we leveren een laatste uitputtende slag op Arrow Point, maar geven ons tenslotte over. De muggies hebben gewonnen, we trekken ons terug!
We gaan weg, weg van deze mooie plek, weg van Augrabies, misschien dat ze ons vanacht in de droge Karoo met rust laten.