We zijn onderweg naar het vliegveld, met pijn in mijn hart hebben we het Krugerpark verlaten en rijden door het mooie landschap. Dan opeens een weg oplegging. In Zuid Afrika wordt dit goed aangegeven en met borden wordt duidelijk gemaakt hoelang we moeten wachten op tegemoet komend verkeer. Toch een beetje balen, omdat we de klok door horen tikken en we niet heel veel ruimte hebben gelaten voor oponthoud. Dan wordt er op het raampje getikt. Ik had de vrouw niet aan zien komen en kijk vol verbazing naar de handelswaar op haar hoofd. Geweldig hoe ze met de eieren langs de auto's loopt. Niemand koopt iets van haar, ik stap uit en vraag of ik een foto van haar mag maken. Ze straalt al is er op de foto niets meer van te zien, dat is een serieuze aangelegenheid. Ik geef haar mijn laatste Nederlandse pen, zij blij en ik ook. Zulk oponthoud maakt mijn dag weer goed.