Over haar oren en andere zaken
Krugerpark
Zuid-Afrika
Lola
Over haar oren en andere zaken
"Zie je die oren dan niet?", vraag ik paniekerig. P. haalt zijn schouders op. "Ik zie er zoveel, maar waar heb je het over?", antwoordt hij. "Over haar oren!" Met wild kloppend hart vervolg ik: "Daar! Op negen uur!" Om mijn woorden kracht bij te zetten wijs ik met een theatraal gebaar naar links. "Oooooooh, dié oren! Jezus Eef, dat is geen goed teken!" Hè, hè, hij heeft het begrepen. Net op tijd, hoop ik...
Natuurlijk lees ik de verhalen. De kranten staan er bol van, dus veel keus heb ik niet. Dagelijkse kost, liefst pontificaal op de voorpagina. Lekker tussen de toch al zo vrolijk stemmende berichten over bloeddorstige mensenhaaien en brute moordpartijen voor een buit van bij benadering een schamele tweehonderd rand, of omwille van een roestige rammelbak die bij het minste kuchje linea recta naar de dichtstbijzijnde schroothoop kan. Begrijp me niet verkeerd, Zuid-Afrika is een schitterend land, maar er drijven wel een paar donkere wolkjes boven datzelfde schitterende land... Het gemak waarmee het in koeienletters gedrukt staat alleen al. Echt, de Telegraaf is met terugwerkende kracht een kwaliteitskrant van de bovenste plank. Doet u mij maar een onsje 'shark attacks'. Mag het iets meer zijn? Nou graag, jammie, dat wordt smullen straks.
'Woeste olifant vertrapt Britse toeriste', koppen de ochtendbladen op maandag. De dinsdag staat garant voor: 'Kudde olifanten vermorzelt huurauto: twee doden'. Woensdag is blijkbaar nog altijd gehaktdag: 'Olifant verplettert ranger', schreeuwen de vetgedrukte koppen me vanuit de kiosken toe. Dus wil je een zorgeloze vakantie? Blijf er vooral verre van. En dan heb ik het zowel over de kiosken als over de olifanten. Aan de andere kant, een gewaarschuwd mens telt voor twee, zou je denken. Dit is in zoverre waar, dat 't zelfs een hele kudde van die olifanten niet zou lukken me de Indische Oceaan in te slepen. White sharks all over the place, mij niet gezien. Ook gaan de autodeuren op slot en de raampjes omhoog. Wachtend voor het stoplicht, althans.
Zo niet in Kruger Park. Neeeeeee, dan moeten de raampjes toch echt omlaag. Motortje af, verrekijker en fototoestel in de aanslag. Eerst eens speuren met die kijker om te zien waarom die auto's hier nu eigenlijk staan. Turend in de verte ontwaar ik pas na lange tijd een vogel in een boom. Te ver weg om zijn soort te bepalen, maar wel mooi doorsnee-bruin van kleur... "Oeoeoeoeoeoeoeh", klinkt plotseling een benepen stemmetje achter mij. Ik draai me om en kijk in een lijkbleek gezicht. "Wat is er?", vraag ik dus maar. "Naast je...". En pas dan zie ik tot mijn schrik de werkelijke oorzaak van de filevorming: een kanjer van een leeuw bekroond met prachtige gitzwarte manen, op hooguit een meter bij me vandaan. Vol ontzag bestudeer ik het machtige dier. Niet te lang, want voor je het weet is hij foetsie, dus hupsakee, uit het open raampje leunen en klikken met die camera.
"Kijk een leeuw nooit recht in de ogen", zegt onze privégids Joy nog, "anders ziet hij je niet meer als onderdeel van de auto, maar als prooi". En laat ik hem nu juist op dat moment in de hypnotiserende gele ogen kijken. Uit pure paniek duik ik pardoes met mijn hoofd in de schoot van Joy. Liever een warme gidsenschoot dan een hongerige leeuwenmaag, zeg ik altijd maar. Niet dat ik er iets van leer; die raampjes blijven steevast open. Of neem het jongetje voor ons, dat van kont tot kruin uit het raam hangt om over de auto heen een langdurige blik op de koning van het dierenrijk te werpen. Joy besluit om in te grijpen, maar haar tirade over roofdieren die hem van achteren kunnen besluipen had ze net zo goed tegen die leeuw kunnen ophangen, want het jochie is er allerminst van onder de indruk.
En dit was anno 2002 nog maar de generale. Nu, eind 2005, ben ik er samen met P., met wie het tijdens een self-drive pas echt menens is. Geen ervaren schoot om me lafhartig in te werpen zodra de situatie ook maar enigszins penibel wordt, of waarschuwingen om achteloos te negeren. En de raampjes? Die blijven vanzelfsprekend open. In de sfeervolle ochtendschemering rijden we door het park, waar een slaperig zonnetje vanachter een roodgloeiende horizon opdoemt, terwijl we luisteren naar de beladen klinkende dierengeluiden die zo kenmerkend zijn voor de jacht. Het wordt een lange dag waarin we een half uur voor sluiting van de poort nog ver van het kampement verwijderd zijn.
Ineens zie ik achter ons een grote kudde olifanten met enkele jongen. "Stop!" Schokkend komen we tot stilstand. "Dat we die gemist hebben!", roep ik als we omkeren. Bij de kudde aangekomen, komt er plotseling beweging in. Seconden later zijn we compleet omsingeld door overstekende olifanten. Er broeit iets. Ik voel het, de groep is te onrustig. Dan zie ik de vervaarlijk wapperende oren van de matriarch die me dreigend aankijkt. We zijn overduidelijk te dichtbij haar kudde gekomen. P. ziet het gevaar niet direct. Als ik hem ervan heb weten te doordringen, schraapt ze ter voorbereiding op de aanval met haar voorpoot. "Gas! Gaaaaaaaaaas!!!", gil ik. Tussen twee overstekende olifanten stuiven we ervandoor, met een door grote stofwolken omgeven olifant in onze kielzog.
Wanneer we haar eenmaal hebben afgeschud, daalt er een wonderbaarlijke kalmte op me neer. Wat een prachtdieren. Zoveel zichtbare emoties en moederlijke beschermingsdrang. Respe... "Oh, oh", onderbreekt P. mijn gedachte, "Eef...het kampement is de andere kant op..." Da's waar ook! De kudde staat er echter nog steeds, lijkt vastbesloten daar voorlopig ook te blijven. Ik zie hoe P. trilt van angst. "Ik doe 't niet.", zegt hij met onvaste stem. "Je moet", antwoord ik resoluut, "De poort sluit zo, we kunnen hier gewoon niet langer blijven staan". En dus rijden we stapvoets richting de nog immer onrustige kudde. Dan knijp ik mijn ogen stijf dicht, terwijl P. het gaspedaal vol intrapt. Met een noodgang scheuren we erlangs, waarna er via de open raampjes een zucht van verlichting door het park siddert...
Foto's
