Dubbel Afrika
Durban
Zuid-Afrika
SHekman
Dubbel Afrika
Dubbel Afrika
Afrika is arm en rijk, warm en koud, lief en gemeen, voorspelbaar en onverwacht, wit en zwart, kortom: Afrika is dubbel. Dit ervoer ik dagelijks tijdens mijn verblijf in Zuid Afrika, in maart 2009. Al weer ruim twee jaar geleden, maar nog steeds bijna dagelijks in mijn gedachte. Misschien komt dit ook juist wel door de dubbelzinnigheid van dit land. Doen grappige, dagelijkse dingen me soms terugdenken aan Zuid Afrika, een andere keer is het juist triest nieuws dat mij in gedachten terug brengt naar dit land.
Hoe ervoer ik deze dubbelzinnigheid in Zuid Afrika zelf? Een goed voorbeeld is één van weekenden tijdens mijn werk in een weeshuis in de buurt van Durban. De week voorafgaand aan dit weekend stond in het teken van vreugde. Medevrijwilligers, kids uit het weeshuis, de verzorgende ‘tantes’ en een professionele organisatie hebben er samen voor gezorgd dat het goed ging met het weeshuis. Wat financiële middelen, voldoende te eten voor de kids, mogelijkheden tot educatie en net een nieuwe therapieruimte binnen het weeshuis, waardoor de pedagoog eindelijk een eigen, veilig plekje had om met de kinderen te werken.
Vol euforie en met een goed gevoel ging ik het weekend in. Met enkele andere vrijwilligers, die een eindje verderop ‘woonden’, sprak ik af om een weekend op safari naar Hluhluwe te gaan. Maar mijn enthousiasme en positiviteit verdween toen ik hun betrokken gezichten zag. Zojuist hadden zij te horen gekregen dat het hospice waarin zij werkten van de één op de andere dag gesloten werd. Reden? Daar kun je in Zuid Afrika helaas niet altijd duidelijkheid over krijgen. Corruptie, belangenverstrengeling, geld… het zal vast een combinatie van die factoren geweest zijn. Op zoek gaan naar de exacte reden heeft ook niet veel zin. Het verandert op dat moment niets aan het feit dat tientallen terminale aidspatiënten op straat stonden. In sommige gevallen konden zij terecht bij familie, maar in sommige gevallen ook niet. Dat snijdt, door merg en been.
Onze trip naar Hluhluwe ging echter door. In het hospice deden we nog enkele uren wat we konden. Opruimen, schoonmaken, wat pakketjes inpakken om mee te geven aan de patiënten. Maar toen bleef alleen een leeg ziekenhuis over, zonder geluiden, zonder mensen. En dus vertrokken ook wij vanuit deze deprimerende plek. In de auto was het een paar uurtjes stil, heel stil. Iedereen op z’n eigen manier in gedachte bij alles wat zich de afgelopen dagen en uren afspeelde. En toen was er de aankomst in Hluhluwe. Een prachtig natuurpark waar je binnen enkele minuten oog in oog stond met zebra’s, giraffes, olifanten en hyena’s. Hoe ellendig de dag ook begon… dit is prachtig. Wat een wonderschone natuur heeft Zuid Afrika toch te bieden. Gevuld met dieren die hun eigen gang gaan, in vrijheid rondlopen, zich voortplanten en zich gewillig laten fotograferen door toeristen als ik. Hoe dubbel kan het zijn? Wat euforie naar verdriet en van ongeloof naar pracht. Dat is dubbel Afrika…