Weer praatjes
Zuid-Afrika
Afrika
MirandaNoomen
Weer praatjes
November 2019. We zijn op vakantie in Zuid-Afrika en op weg naar de Wild Coast. Al jaren staat deze bestemming hoog genoteerd op onze ranglijst en dit jaar komt het er eindelijk van. Het is lastig om te verwoorden waarom deze Wilde Kust ons zo trekt, maar misschien ligt het antwoord al verscholen in de naam van de bestemming…..woeste zee, ruige kliffen en prachtige kustlijnen die nog onontdekt zijn door het grote publiek. Tel daarbij een interessante Pondo en Xhosa cultuur en de geboortegrond van Nelson Mandela bij op en dan hebben we meer dan genoeg redenen om dit gebied eens te ontdekken. Het gebied ligt wat geïsoleerd, waardoor veel reizigers het links laten liggen, omdat het simpelweg wat tijd kost om de Wild Coast te bezoeken. Vanuit Addo NP maken we een tussenstop in Chintsa, waarna we onze route de volgende dag vervolgen richting Mbotyi. De Wildcoast staat erom bekend dat het een mooi groen gebied is, maar voorlopig rijden we in een heuvelachtig dor en droog landschap. Het gras is geel en de zon brand genadeloos. Onderweg staat een dame op leeftijd te liften en we besluiten haar mee te nemen. Ze gaat naar familie een paar dorpen verderop en al snel raken we in gesprek. Zuid-Afrika heeft te kampen met een enorme droogte. In het gebied waar we doorheen rijden heeft het sinds april al niet meer geregend. In deze droogte komt de armoede in de sloppenwijken nog harder binnen. Als we haar op de beoogde bestemming afzetten nemen we God’s zegen in ontvangst met een hartelijke omhelzing. We hebben duidelijk iemand blij gemaakt.
Hoe meer we richting de kustlijn rijden, hoe meer we het landschap zien veranderen van geel in groen. Alles heeft direct een andere aanblik. De laatste 20 kilometer rijden we over een onverharde weg langs grote theeplantages en uiteindelijk de laatste kilometers steil naar beneden door een tropisch bos. Als we bij de kust aankomen, blijkt de camping niet meer in gebruik en nemen we onze intrek in een oude, maar prachtig gelegen kamer met uitzicht op de lagoon en de zee.
De volgende ochtend is het prachtig weer en vertrekken we met onze gids voor dag en dauw voor een wandeling van 28 km naar ‘Cathedral Rock’ (een prachtige solitaire rotsformatie in de zee), de ‘Hidden Fall’ en ‘Waterfall Bluff’. De route loopt langs de kustlijn, over het strand en daarna omhoog bovenop de kliffen. Het is een waar paradijs. De koeien lopen over het strand en de watervallen kletteren direct in de zee en wij zijn de enige toeschouwers die dag. Als we op de helft van de wandeling zijn, bij Waterfall Bluff, wordt de lucht opeens zwart. We moeten nog 14 kilometer teruglopen, dus besluiten direct te vertrekken. Voor we het weten flitst het aan alle kanten om ons heen en breekt de hel los. Nog nooit hebben we zoveel water naar beneden zien komen. De geitenpaadjes van de heenweg zijn binnen een paar minuten veranderd in snel stromende riviertjes…… we lopen tot onze enkels in het water… een regenjas pakken heeft geen zin meer. Mijn cameratas zit bij een dergelijke wandeling standaard in een vuilniszak in mijn rugzak, maar eigenlijk ben ik zo bang, dat ik daar überhaupt niet aan gedacht heb op dat moment. We lopen op het hoogste deel langs de kliffen en alle elementen hebben vrij spel. We kunnen ons nauwelijks staande houden van de hoeveelheid water die zich pijnlijk hard op ons neerstort. Het onweer is dichtbij en ik kan alleen maar verlangen naar ons kamertje in Mbotyi en hopen dat dit goed af gaat lopen…. Na een uur trekt het onweer iets verder weg van ons, maar de angst zit er goed in….ook nog als we veilig van de kliffen zijn afgedaald naar het strand. Het is inmiddels gestopt met regenen en als de zon tussen de bliksem door piept zie ik een landschap in een licht dat zijn weerga niet kent. Ik ga dit nooit meer vergeten, maar kon mezelf er niet toe zetten om mijn camera te pakken…… veilig thuiskomen was het enige wat ik mezelf had ingeprent.
Als we een zucht van verlichting slaken als we bij Mbotyi aankomen, horen we van de eigenaar dat de bliksem vlak naast het hotel heeft ingeslagen. Uiteraard is de elektriciteit uitgevallen en na het diner bij kaarslicht blijft het die nacht nog lang onrustig. De volgende ochtend zit de schrik er nog steeds in. We kunnen de weerberichten er niet op naslaan (internet lag eruit), dus we lopen maximaal een paar kilometer van het hotel weg die ochtend. In de middag onweert het opnieuw fors, hoewel de hoeveelheid regen niet te vergelijken was met de dag ervoor. We hadden hier nog langer willen blijven, maar de volgende ochtend adviseert de hoteleigenaar ons te vertrekken, omdat we anders mogelijk niet meer wegkomen uit Mboyti. De steile weg door het woud die we op de heenweg naar beneden zijn gereden moeten we nu visa versa – wat in het kort betekent: bagger omhoog!
Voor ons is een Zuid-Afrikaan in een vrachtwagen vast komen te zitten. Hij laat zich achteruit glijden naar de kant om ons ruimte te geven om te passeren, maar komt daarbij teveel in de schuine kant. Voor hem is het daarmee vandaag een kansloze zaak geworden om weg te komen. Behulpzaam als hij en de man in de auto voor ons is, stappen de mannen uit. Ook Arjen mijn man moet eraan geloven. Voor ik het weet staan er drie mannen tot de enkels in de bagger te duwen en moet ik langzaam gas blijven geven tot ik bovenaan de helling tot stilstand kan komen….. en dit lukt! De rest van de onverharde route zitten we met geknepen billen….. als we nu maar niet vast komen te zitten, want iedereen die ons kan helpen hebben we inmiddels gestrand achter moeten laten….
Wonder boven wonder komen we zonder vast te zitten aan bij het asfalt. Dan volgt uitdaging twee: inmiddels is er een dikke mist op komen zetten….. we zien geen hand voor ogen en langs deze weg rijden alleen barrels met kapotte lichten – los nog van de mensen die midden op de weg lopen met hun vee ……. opperste concentratie en heel langzaam rijden dus! Uren rijden we door dichte mist, met af en toe een kort lichtpuntje. Pas het laatste uur van de route trekt de mist op. We komen daardoor laat aan in de Drakensbergen, waar inmiddels donkere luchten zich hebben samengepakt boven Giant’s Castle.
Foto's
