Op de bon

Door: Tsjikatilo

Geplaatst op Jan 7, 2010

We bevinden ons in Zambia. In Lusaka om precies te zijn. Het is voor ons (4 dames) het startpunt van een zelf gebrouwen reis in een Landrover door Zambia, Malawi en Tanzania. Een spannende trip, want naast het feit dat een enorm goede vriendschap op het spel staat (je zit toch een paar weken lang 24 uur per dag op elkaars lip) is er bij de helft van het gezelschap ook een lichte angst te bespeuren. Het onbekende Afrika en de verhalen van overbezorgde ouders (welke de weken ervoor het niet konden laten om krantenkoppen op te dreunen van moord en doodslag, vermissingen en ongelukken) zorgden bij de beide dames voor de nodige spanning. Als wij vervolgens bij aankomst in Lusaka de inhoud van de rugzakken (en meteen de reden van het enorme overgewicht van de beide rugzakken bij het inchecken achterhalen...) te zien krijgen worden wij ook wel een beetje zenuwachtig van het verwachtingspatroon van onze medereizigers. Een indrukwekkend en vooral verbazingwekkend arsenaal aan eten en verzorgingsproducten wordt uit de zakken getoverd. Want, is de redenering, Afrika is toch erg arm en dus niets te krijgen? (ok...vochtig toiletpapier daar twijfel ik inderdaad ook over, over de noodzaak ervan trouwens nog meer...maar dat even terzijde, en om daar nou 3 gezinsverpakkingen van mee te slepen?) Kortom er ligt met deze dames een leuke uitdaging op ons te wachten. De eerste "Afrika mythe' wordt voor de 2 in Lusaka meteen al ontkracht als we een enorme supermarkt in lopen. De rollen toiletpapier, bussen deodorant, pakken zakdoeken en sultanaachtige koeken liggen voor het grijpen en binnen korte tijd sjouwen we in de zinderende hitte met kilo's eten en vooral drinken de winkel weer uit. Alles wordt zo goed en kwaad als het kan in de Landrover gepropt. Op het moment dat we plaats nemen in de auto, het gebrom van de motor horen en de weg opdraaien lachen we breed naar elkaar. We hebben er zin in!
De eerste overnachting in de Afrikaanse bush lonkt, maar tot grote ontzetting een geïnformeerde man midden op de weg ook. De waarschuwingen van de eigenaresse van het verhuurbedrijfje schieten weer door ons hoofd."LET OP dames, net buiten Lusaka staat er vaak politie op snelheid te controleren en ze zijn erg streng...." Ik kijk opzij en zie paniek in de ogen van onze vriendin schieten. We zijn net 10 minuten onderweg en ze ziet haar leven al in een gevangenis ergens in 'the middle of nowhere' met af en toe een bezoekje van Amnesty International eindigen. Voorzichtig laat ze haar autoraam zakken en verschijnt de agent met een enorme grijns op zijn gezicht midden in beeld: "Hello lady....I hate to tell you but you were driving a bit to fast." De lach blijft op zijn gezicht en hij verzoekt haar vriendelijk uit te stappen. Ondanks de woorden "Ladies I will take your friend for a little moment but I will make sure nothing will happen to her!" trek ik, de paniek op het gezicht van mijn reismaatje ziende, toch mijn deur open en huppel achter het tweetal aan. De agent brengt ons naar de lasergun waarop te lezen is dat we 8 km. te hard reden. We krijgen een bon hij vertelt ons dat we de boete meteen moeten betalen. Niet aan hem, maar op het kantoor. Vragend kijken we hem aan. Kantoor? Om ons heen hebben we niets wat op een politiekantoor lijkt gezien. De vinger van de agent wijst naar een punt aan de andere kant van de weg. We volgen deze en zien zowaar de omtrekken van een klein gebouwtje in de warmtewaas zichtbaar worden. We groeten de agent en banen ons een weg door het rode zand naar het gebouwtje. Bij het (overigens erg vervallen) gebouw aangekomen vragen we ons al snel af waar de ingang in vredesnaam zit en of we wel naar binnen moeten. Eerlijk is eerlijk inmiddels vertrouw ook ik het niet helemaal meer. Dan horen we inene achter ons iemand fluiten. Een "pssst psst" volgt en als we ons omdraaien kijken we recht in het gezicht van een breed lachende agente welke onderuitgezakt achter het stuur van een geparkeerde auto zit. Op de achterbank ontwaren we een mannelijke collega. "Where are you looking for?" De setting in ons opnemend vertellen we haar dat we naar het politiekantoor zoeken. De agente begint te lachen. "Well ladies...THIS is our office!" De grote verbazing moet van onze gezichten af te lezen zijn geweest want de lach van de dame wordt harder en groter. M'n reisgenote en ik kijken elkaar eens aan..we trekken onze schouders op en sloffen richting de auto. We geven de agente de bon, welke door haar meteen naar achteren wordt gegooid alwaar haar collega driftig begint te rekenen. Ondertussen vraagt de goedlachse agente ons hoe lang we al in Zambia zijn en wat onze reis gaat worden. We komen niet verder dan te zeggen dat we de dag ervoor geland zijn....met veel gevoel voor drama begint de dame onbedaarlijk te lachen. "Oh ladies and already a ticket.....aiaiaiaiai...tsss tsss." We weten het. Een hele goede start is het niet... "80 dollar" wordt van de achterbank geroepen. We betalen zonder morren. Na de belofte dat we het nooooooit meer zullen doen, vertrekken we weer richting onze auto. We zetten echter nog geen 3 stappen als we het bekende "psst psst" horen en ons weer omdraaien. Uit de auto steekt een hand met wat bankbiljetten. "Here girls have a nice trip and watch your speed!" Voordat we de stapel aan willen pakken wordt er nog even een briefje afgegrist en blijken we op 10 dollar na ons geld weer terug te hebben gekregen. Ik zie de Amnesty bezoek beelden spontaan bij mijn reisgenote uit haar ogen verdwijnen en een grote lach tevoorschijn komen. Ze huppelt bijna terug naar de auto. 10 Dollar armer, maar een boel vertrouwen in de mensheid rijker. Ik lach...deze trip gaat helemaal goed komen...Afrika zorgt hier vanzelf voor.