Douiret.

Onze weg gaat verder en verder,
Tot opeens Douiret hoog op een berg.

Deze weg naar het toch oneindige,
Het oneindige van het vele zand.

Een weg, gewoon een weg vol met herinneringen,
Zonder mensen of andere poeha.

Gewoon een weg langs die korenvelden,
Geel en rijp door de aanwezige zon.

Een weg door deze dalen vol erosie,
Geel bruin tekent het zich af aan de horizon.

Het graan zal zich later in een pakhuis goed bewaard blijven,
Een Ksar zoals eeuwen lang geleden en zo is het gebleven.

Laat het daarom ook zo blijven.

Met dit goudgele graan.