Voor even een echte bedoeïen
Tunesische Sahara
Tunesië
KHeijlaerts
Voor even een echte bedoeïen
Vol spanning zit ik in de auto. We zijn vanuit Matmata onderweg naar Douz. Douz wordt de poort naar de Sahara genoemd en dat is ook wat het voor mij beloofd te worden voor het komende ruime etmaal.
In de middag kwamen we aan. Bij de agent hebben we onze hoofdbagage achter gelaten, we nemen alleen een dagrugzak en slaapzak mee. Het is nog even lastig om te bedenken welke spullen ik echt nodig zal hebben, het liefst neem ik zo min mogelijk mee. Samen met ons gaan ook de bedoeïenen mee richting de Sahara. Nu wordt het spannend ik ga die grote zandbak in!
Met de 4X4 rijden we het plaatsje uit, al snel verdwijnt de weg en rijden we door het losse zand op zoek naar de dromedarissen. De dromedarissen worden losgelaten als ze niet worden gebruikt, maar meestal zijn ze zo gevonden. Not this time! Ze waren niet op de plek waar ze zouden moeten zijn. We hebben flink wat leuke heuveltjes genomen, hebben 2X met de auto vastgezeten in het verraderlijke losse zand, er is druk over en weer gebeld, op vrij pittige toon. Nog niet eerder had ik frustratie gehoord bij een Tunesiër, maar nu was het duidelijk merkbaar. Dit was niet het plan... Maar uiteindelijk hebben we ze gelukkig wel gevonden. Alle bagage werd op de dromedarissen vast gemaakt en vervolgens konden we opstijgen voor onze eerste etappe.
Het was al eind van de middag dus het was prachtig rijden! De laagstaande zon vormde overal prachtige lange schaduwen. Mijn dromedaris liep heel lekker, dus ik hobbelde heel ontspannen met hem mee. Met een hele grote smile op mijn face :-) Wat is dat ontzettend leuk! Het landschap is gevarieerder dan ik had verwacht, afwisselend lopen we door zandduinen en door lage begroeiing. Zodra er een groen sprietje binnen bereik van 'mijn' dromedaris (ik noemde hem dromie) kwam ging heel zijn kop en nek naar beneden en hing ik dus ook half naar voren, zodat meneer even een hapje mee kon pakken.
Na een stuk lopen hebben we een mooie plek in de duinen gevonden om kamp op te maken. Een plek waar voor de dromedarissen ook wel wat te eten viel. Maar waar het voor ons ook nog wel leuk was. Lees: lekker veel zandduinen in mooie hoopjes bij elkaar.
Na een fotografeer ronde, een speurtocht naar diertjes (er zijn immers heel veel sporen van dieren had ik gezien vanaf de rug van dromie), en wat rondjes rennen duin-op duin-af (ik kon het niet laten ook al was het warm), zakte de zon steeds verder. Met een lekker flesje wijn hebben we genoten van de ondergaande zon. Ondertussen waren de bedoeïenen bezig om de tent neer te zetten, de dromedarissen vrij te laten, hout te sprokkelen voor het vuur, en eten te maken.
We eten zodra de zon onder is met zijn allen rondom het kampvuur. Een heerlijke soep is er gemaakt en vervolgens eten we een soort hutspot, met Harissa (een sterke kruidenpasta die de Tunesiërs overal op gooien) Er wordt gezongen en gedanst. Het wordt een mooie mix van Tunesische liederen en muziek en typisch Nederlandse nummers waarmee we de bedoeïenen behoorlijk verrassen. De sfeer was TOP!
Omdat het vroeg donker is en we moe waren van alle indrukken hebben we al vroeg onze matjes en slaapzakken gepakt. Ik ga niet in de tent slapen, ik pak mijn spullen en zoek een plekje bovenop een duin. Geen idee waar ik lig, het is pikkedonker. Morgenochtend zie ik het wel als ik wakker wordt. Eerst maar genieten van de prachtige lucht boven me: Zo veel sterren boven je is GEWELDIG!!
Rond 5 uur wordt ik langzaam wakker, de zon komt alweer op. Ik heb in het donker een fantastische plek uitgekozen om mijn matje neer te leggen. Vanuit mijn slaapzak kan ik zo naar de opkomende zon kijken.
Langzaam komt er steeds meer actie om me heen. Er wordt brood gebakken in het zand, mensen voeren hun ochtendritueel uit, of genieten net als ik van de wakker wordende Sahara.
Na het heerlijke ontbijt met het verser-dan-verse brood, moeten de dromedarissen weer gehaald worden. Die zijn weer vrij gelaten vannacht dus we moeten even wandelen om ze op te halen. Kennelijk weten ze wel dat ze niet heel ver mogen lopen, want ze zijn allemaal redelijk in de buurt. Dromie volgt mij braaf terug naar het kamp. Ik voel met net een PRO, ik kan zelfs mijn Dromie gaan laten liggen zoals een echte bedoeïen zou doen: Je trekt zachtjes aan het touw aan zijn kop en zegt 'kch, kch'. Dan gaat hij door de knieën, dan nog een keer en hij ligt er prinsheerlijk bij.
De bagage gaat er weer op en dan zijn we klaar voor dag 2: Een ochtendwandeling op de rug van de dromedaris is het plan. Maar Dromie heeft andere bagage gekregen vandaag, en dit zit voor mij een stuk minder lekker. Het is hard en ik hang een beetje door mijn rug. Vandaar dat ik er na een tijdje af ben gegaan en mee heb gelopen naast de karavaan. Ook meteen wel leuk want hierdoor ziet de wereld er weer heel anders uit. Tussendoor komen we langs een drinkplaats waar de dromedarissen even mogen bijtanken. Vervolgens lopen we een klein stukje verder om een siesta te houden en te lunchen. Weer zo'n lekker vers in het zand gebakken brood, een frisse salade en natuurlijk granaatappel en dadels.
Na deze lunch is het nog een klein uurtje wandelen op de deinende rug van Dromie, en dan zijn we alweer terug bij Douz. Waar we opgepikt worden door de 4X4 en gedag moeten zeggen. Dit valt nog niet mee. In een etmaal kan ik me best hechten aan mensen (en aan Dromie natuurlijk) Het besef dat je deze mensen waarschijnlijk niet meer ziet vind ik vaak lastig.
Ik heb zoveel beleefd en echt geleefd als een bedoeïen voor 24uur... Wat een ervaring! Hoogtepunt van mijn reis!!!
Foto's
