Daar sta ik dan. Hijgend, warm en zelfs m'n tanden voelen droog aan door de wind hier. Ik dacht even naar boven te lopen. Maar bij 'even' ging het mis. Van 'lopen' was al helemaal geen sprake. Klauteren, ploeteren, wegzakken tot aan de evenaar in het zand, mezelf weer omhoog sjorren, 3 stappen nemen en er 2,7 terugzakken. Sjeezus, en dan loop ik er ook nog vreselijk elegant (NOT) bij in een gevangenisverkleedjurk en een rode wikkelsjaal om mijn hoofd die mijn oververhitte hersencellen afklemmen.

Maar wát is het hier mooi... zucht. Het is stil in mij. Het zand is altijd in beweging maar ik sta stil. En geniet.