Hoogte: 11.000 meter. Locatie: rij 4 en 5

Door: EvanderHel

Geplaatst op Feb 22, 2012

Zondag 12 februari 2012. Om 04:00 uur (dat doet best zeer) vertrekken we naar Schiphol. Onze koffers met mooie koeienprints vergezellen ons en springen lenig in de auto. Als een dief in de nacht verlaten we ons huis en begeven ons richting de snelwegen, die er in het donker eenzaam en stilletjes bijliggen. Hoe zalig is dat! Mijn voet drukt het gaspedaal maar eens lekker in en met een vaartje van 150 km per uur bereiken we P3, lang parkeren, met een nieuw record: 45 minuutjes.

De pendelbus staat al klaar en voor we ’t weten kunnen we bij de balie van Arkefly onze koeien afgeven. Tot nu toe zorgen deze koffers altijd en overal voor de nodige opmerkingen en hilariteit. Tsja, men weet in ieder geval dat wij uit Holland komen :-)
We nemen wat dollars op, kopen een paar tijdschriften en nemen nog een bakkie. Waarbij R. (kennelijk nog niet geheel wakker) zijn koffiemelk in de afvalbak giet in plaats van in zijn beker die ernaast staat… dusss.

We gaan vliegen met een Boeing 737-800 en deze heeft 189 stoelen aan boord. Ik vind het extra spannend want ik heb een zeer sterk vermoeden dat er een RR stel op deze vlucht zit! Ik bedoel, hoeveel vluchten gaan er per week naar Zanzibar? Juist, en die ene vertrekt alleen vanaf Schiphol dus vanaf het moment dat we bij de gate zitten te wachten op het boarden, speur ik langs alle gezichten. Dat zijn er best veel, maar er gaat nergens een belletje rinkelen. Vreemd, misschien heb ik het dan toch mis?

Plof! We laten ons zakken op rij 4, lekker voorin en wat een feest als blijkt dat de 3e stoel naast ons leeg blijft! Samen met de extra beenruimte is dat helemaal super en dan zijn de 2 (!) tussenlandingen ook niet zo erg meer. Hetzelfde geluk heeft het stel naast ons op rij 5 en we hebben even oogcontact.

Inmiddels zitten we op 11.000 meter hoogte en heb ik al meerdere keren naar het stel naast ons gekeken. Volgens de profielfoto op Columbus zouden ze dit best kunnen zijn, zegt een stemmetje in mijn hoofd. Hoe langer ik naar ze gluur vanuit mijn ooghoeken, hoe groter de overtuiging wordt. Zeker als ik op een gegeven moment een camera zie verschijnen bij ze. En nog een. Demonstratief pak ik de laatste Columbus Magazine die ik had meegenomen en ga daar dusdanig mee zitten dat ze de voorzijde van het blad kunnen zien. Maar dan moeten ze wel even mijn kant opkijken… Ik ga nog eens anders zitten en zwaai daarbij met het blad in de rondte. Helaas… de hint komt niet verder dan het gangpad.

Tijd voor plan B. De eerste tussenlanding komt eraan (Hurghada, Egypte). Ik trek mijn stoute schoenen aan, hoewel we het vliegtuig niet uit mogen tijdens het tanken. Een berg toeristen verlaat ons wel om daar vakantie te gaan vieren en de rest strekt de benen even in het gangpad. Als de vrouwelijke helft van het stel naast ons komt teruggelopen kan ik me niet langer inhouden.

"Hoi, mag ik je wat vragen?"
"Euh... ja tuurlijk".
"Ken je Columbus Magazine?"

Deze kennelijk wat onverwachte vraag had ze niet zien aankomen en er staat verwarring te lezen op haar gezicht.

"Wat??"
"Columbus Magazine. Ben je missschien Esther?"
"Ja... Ooooooohhhh, ben jij soms Ellen!?!"

Wat volgt is een enthousiaste kennismaking met Esther en Ron van der Stappen (esthers.reisreporter.nl) op een plek hoog boven de aarde. We praten over reizen, avonturen en fotografie. Bij de 2e tussenlanding mogen we even uit het vliegtuig en lopen wat rond bij de winkeltjes van het vliegveld van Mombasa, Kenia. We praten daar verder en roddelen inmiddels ook ongeneerd over een aantal andere RR-ers (allemaal positief, by the way!). Ze krijgen medelijden met manlief R. die Columbus momenteel bijna ziet als een vijandige overname van zijn vrouw…

Terug is het slechts nog een kwestie van opstijgen en weer dalen, want het is maar een half uurtje naar Zanzibar. Wij mogen daar een weekje heerlijk gaan genieten van de vriendelijke mensen, de natuur, de kronkelige straatjes in Stone Town, alle specerijen en natuurlijk de warmte, die we wel even kunnen gebruiken na de kou in Holland. Esther en Ron verblijven er momenteel nog en ik hoop dat ze net zo genieten als wij hebben gedaan.

Een bijzondere kennismaking met twee heel aardige mensen waar ik al wel virtueel contact mee had, maar nu, op grote hoogte, ook in het echt heb mogen ontmoeten. Een gaaf begin van een mooie reis!