Onbekend Tanzania tijdens het uitzetten van een reis

Door: Wisseschout

Geplaatst op Jan 19, 2011

Soms heb je geluk in je leven en wordt je uitgenodigd om mee te gaan een nieuwe reis uit te zetten in een geheel onbekend stuk Tanzania. Ons vervoermiddel was een grote truck. Ons vertrek punt was Uganda waar we ons ook bevoorraad hebben. Via Rwanda duiken we de grens met Tanzania over. Als eerste gaan we naar het onderzoekcentrum van Jane Goodall en het Katavi N.P.met een gemiddelde snelheid van 30 km. per uur .Vervolgens rijden we naar naar lake Rukwa. Over dit gedeelte gaat mijn verhaal. We vertrekken vanuit Sumbawanga een klein stadje. Naar het meer toe is niet zo eenvoudig. Zelfs onze chauffeur die locale talen spreekt heeft veel moeite om de goede "weg "te vinden. Onze tocht voert door een landschappelijk heel mooi gebied. Door de bergen heen. De weg is dramatisch slecht en soms lopen we hele stukken omdat we dan sneller gaan als de truck, lopen heerlijk is en ook voor onze eigen veiligheid. Het is zo'n smal bochtig weggetje met afgronden en de truck moet soms verschillende malen steken om een bocht te kunnen maken. 5 km. per uur schiet dan ook niet op. Na de afdaling komen we door een heel leuk dorpje. Daar moet dan ook even gestopt worden. Het blijkt dat we de eerste toeristen zijn die hier komen. De kinderen die dit grote nieuws al snel vernemen zijn niet meer naar school te krijgen.[ de kinderen hadden nog nooit een blanke gezien] We besluiten door te rijden naar het meer en op de terugweg hier weer te stoppen en dan iets te eten te ritselen. Dat doen we ook en nu hebben de kinderen maar vrij gekregen van school OM NAAR ONS TE KUNNEN KOMEN KIJKEN. Maar eerst had de meester toch een korte les over blanken gegeven. Wat hij verteld heeft weet ik niet. Vervolgens worden we heel erg aangegaapt. Nu weet hoe het moet voelen als een buslading toeristen in een dorpje stopt om naar de plaatselijke bevolking te kijken. Zo waar kunnen we ook nog een bordje rijst met beef scoren en een colaatje. Ja waar niet. Handen wassen kon ook nog met een ketel warm water die op een houtvuurtje voor het restaurant je stond. Het brandhout wordt aangevoerd op een soort zelfgemaakte sleden door ezels getrokken. Ik pleeg nog ruilhandel met een paar kinderen die van bladeren en acaciadoorn een vliegtuigje en een huisje in elkaar hebben gezet. Helaas overleeft het de verdere tocht niet. het was een bijzondere ervaring met een erg vriendelijke en spontane bevolking. Op de terugweg trekken we nog een vrachtauto volgeladen met kratten omhoog. Deze was een stukje naar beneden gestort de afgrond in. Gelukkig was niemand gewond, en wisten we ook hoe sterk onze truck was. Ook wij hebben de gevaarlijke maar o zo mooie weg terug ook overleefd. En...de volgende dag naar een heel nieuw avontuur.