Van Arusha naar Usambara Mountains Part 2

Door: Movos

Geplaatst op Sep 7, 2009

De busrit van vanochtend is nog heilig vergeleken bij die van Mambo naar Soni. De Dalla Dalla, een ooit-eens-Toyota-busje, heeft geen vaste vertrek- of aankomsttijden en vertrekt pas als hij vol zit. Hoe meer passagiers hoe hoger de verdiensten. Het busje waar in ons thuislandje acht personen in mogen, zit na bijna een uur wachten volgepropt met meer dan twintig mensen. Het is heet, zéér heet en het zweet gutst uit al mijn poriën.

De Dalla Dalla ziet eruit alsof hij nog niet zo lang geleden betrokken is geweest bij een ongeluk. Waarschijnlijk is dat ook wel het geval… de ramen aan de achterkant van het busje worden bijeen gehouden door tape en de achterklep wordt met een stuk touw op zijn plek gehouden. De achterlampen zijn kapot en er zit een grote barst in de voorruit. Als we uiteindelijk vertrekken heb ik weinig vertrouwen in de bestuurder en terecht zo blijkt. Het eerste stuk is er nog niet veel aan de hand, maar als de buschauffeur eenmaal zijn draai gevonden heeft, zet hij er lekker de vaart in. Op een onverharde, spectaculaire bergweg vol haarspeldbochten doet hij dingen met het busje die wij nog niet eens durven of kunnen met een personenauto. Hij haalt in op plekken waar hij absoluut geen zicht heeft op tegenliggers. Zijn voorkeur gaat duidelijk uit naar bochten en rakelings langs bloedstollende afgronden. Geregeld maken we een stop om nog meer mensen op te pikken. Op een gegeven moment zitten en hangen er 33 passagiers in en aan het busje. De chauffeur rijdt meer op de rechterkant van de weg dan op de linkerkant, terwijl dit toch echt een linksrijdend land is! Mensen en dieren duiken in de berm als ons busje eraan komt. Van het landschap zie ik niet veel, ik ben veel te druk met meerijden. Mijn ogen zijn gefixeerd op de weg, op de momenten na dan dat ik niet durf te kijken en me stevig vasthoud. Op hoop van zegen!
Anderhalf uur later komen we, wonderwel zonder schrammen aan in Soni.

Vanaf Soni vertrekken we voor de laatste etappe richting onze eindbestemming Lushoto. Langzaam zet de rammelende, krakkemikkige, veel te volgepropte en duidelijk te zwaar beladen Dalla Dalla zich in beweging. Het blijft onvoorstelbaar hoeveel passagiers hier in een bus gaan. Lijfelijk contact is geen taboe en onvermijdelijk. Het wordt echter minder leuk als je anderhalf uur lang een onderbuik en een borst tegen je schouder aan voelt drukken van een Tanzaniaanse vrouw die zich staande probeert te houden.
Met een behoorlijke vaart, hotsen en klotsen we over iets wat een weg moet voorstellen door de bergen. Al na 15 minuten is mijn afgeklemde rechterbeen volkomen gevoelloos geworden. Met veel moeite kan ik mijn benen iets verplaatsen, waardoor ik weer wat bloed door mijn been voel stromen. Helaas voel ik dat nu mijn linkerbeen langzaam afsterft.

De mensen die de chauffeur onderweg nog oppikt, stappen zeer uitgelaten in. Door het uitbundige gejoel krijg ik de indruk dat ze de rit van hun leven hebben. Maar op twee wielen de bocht door en plotseling zo krachtig remmend dat ik van mij stoel glij en sommige mensen met een klap op de vloer neerkomen, vind ik minder om te lachen.
Compleet door elkaar gehutseld en behoorlijk bleekjes rondom de neus arriveren we in recordtijd op de plaats van bestemming.
Hier treden we een klein paradijs binnen, ver van de bewoonde wereld en een toonbeeld van rust en schoonheid….de busreis meer dan waard!