Van Arusha naar Usambara Mountains Part 1

Door: Movos

Geplaatst op Sep 7, 2009

Het is pas half zes ’s ochtends als we koers zetten naar het centrale plein in Arusha wat tevens fungeert als “busstation”. Op het plein is het werkelijk één grote chaos! Toeterende, kriskras door elkaar rijdende bussen, foeterende en vloekende buschauffeurs en lonkende en roepende conducteurs voor wie het een kunst is zoveel mogelijk mensen in hun bus te proppen. Ongelofelijke, krakkemikkige buskarkassen, soms rookwalmen uitbrakend, je geloofd je eigen ogen niet. Als voetganger tussen de touringcars en Dalla Dalla’s is het soms rennen en springen voor je leven. Als je het oversteken niet al te best inschat, rijden ze gewoon je sokken eraf.
We wurmen ons in een mud en mudvolle aftandse touringcarbus, die ons van Arusha naar de Usambara Mountains zal brengen. Als enige blanken baren we veel opzien bij de plaatselijke bevolking die werkelijk van alles mee zeult. Tot aan Moshi aan de voet van de Kilimanjaro stopt de bus nog geregeld en stappen passagiers in de toch al veel te volle bus.
De meeste zijn gehuld in een pittig aroma en laten niet mis te verstane boeren en winden. Het is me deze reis al eerder opgevallen dat de Tanzanianen er in onze westerse ogen ongekend, onsmakelijke gewoontes op na houden. Mijn achterbuurman is daar een goed voorbeeld van. Regelmatig schraapt hij luidruchtig zijn keel, waarna hij de opgehaalde fluim vervolgens nonchalant op de grond spuugt, pal naast mijn voeten. Mijn aandacht wordt getrokken door mijn buurman. Terwijl hij met zijn ene hand ongegeneerd in zijn kruis graait, verwijdert hij met zijn andere hand de complete inhoud van zijn neus en schiet deze achteloos door het gangpad. Mijn maag draait om, maar na enige tijd zweet ik zelf ook behoorlijk. De vering van de bus is niet al te best en de muziek uit de slechte speakers stelt mijn gehoor op de proef. Ik raak zo versuft door de enorme snelheid, de wegspringende mensen en dieren langs de weg en het daarbij behorende geclaxonneer, de warmte, de tocht, de stank en het lawaai, dat ik me er letterlijk en figuurlijk bij neerleg.
Bij het busstation in Moshi staan we ruim drie kwartier stil, wat niet wil zeggen dat ook de motor wordt stilgezet. Tientallen bussen staan met ronkende motors te wachten op nieuwe passagiers. Terwijl ik de stinkende uitlaatgassen voor lief neem, kijk ik mijn ogen uit naar de krioelende mensenmassa op het plein. De bus wordt overspoeld door venters die grote borden boven hun hoofd houden waarop zij hun waren aanprijzen: bananen, Maria-biscuitjes, Coca Cola, Taiwan horloges, kitscherige zonnebrillen, nootjes, mandarijnen, lelijke plastic dolls, kleine radiootjes en nog veel meer!

De bus zet zich weer langzaam in beweging en aan de geluiden te horen stellen ze de motor danig op de proef. Gelaten onderga ik het volgende stuk van deze busrit. Ik geniet van de fraaie landschappen: ruige savannes en steppen, de Masai-vlaktes, eindeloze sisal- en koffieplantages en de vele dorpjes. Het wordt een loodzware rit voor mijn blaas. Net als we het punt bereiken waarop ik niet meer weet hoe ik moet zitten, bereiken we Mambo. Hier moeten we overstappen op een andere bus voor de tweede etappe, zodat ik en-passant naar het toilet kan.