De truc met de truck
Soedan
Afrika
PaulineE
De truc met de truck
Ik had geleerd een hekel te moeten hebben aan ze. De eerste keer dat ik een overlander zag was in Mpulungu. Hij reed van de Tanganyika ferry af en zijn bevolking zag eruit als wilden.
De mensen om mij heen hadden geen goed woord voor ze over. Onverzorgd, lomp en vooral respectloos vonden de Zambianen de bewoners van overlanders.
Later ondervond ik het gedrag van overlanders zelf en begreep de bezwaren van de lokale bevolking. Na uren rijden was ik met twee lokale mensen aangekomen in Cape Maclear aan het Malawimeer. Toen was het een klein slaperig vissersdorpje dat totaal niet was ingesteld op toeristen. Samen met een groep overlanders kwamen we aan bij het enige restaurantje van het dorp. In een schriftje kon je je naam schrijven en de keuze vlees of vis. Als je eten gereed was werd je naam geroepen en kon je aan tafel gaan. Er waren drie tafeltjes waar deze groep mensen niet allemaal tegelijk aan paste.
Al heel snel namen ze het restaurant over, zonder zich te bekommeren om de eigenaar en zijn capaciteiten. Iedereen schreeuwde door elkaar waar het eten bleef en waarom niet alles tegelijk op tafel kwam. De voorraad bier en cola was niet berekend op de inhaligheid van deze mensen. Ze konden zich ook niet voorstellen dat er ook niet gelijk een voorraad drank kon worden gehaald doordat de restauranthouder eenvoudig weg niet over financiële middelen beschikte. Hij deed wat hij kon, laten halen waar hij vooraf voor werd betaald.
Na dit schouwspel enige tijd te hebben aangezien trokken, ik en de twee Malawianen, ons terug in de schemering van het strand. Onze maaltijd hebben we gekocht bij een plaatselijke visser, die zijn vers gevangen vissen binnen een mum van tijd had bereid. In alle rust hebben we genoten van deze eenvoudige, maar heerlijke maaltijd.
Ondertussen heb ik geleerd dat reizen met een overlander een way of live is. Een prettige way of live, een die zich in de loop der jaren ook veel meer heeft aangepast aan de omgeving.
Mijn eerste eigen overlander reis was in Zuid Amerika. Bas en ik kende elkaar net en we hielden allebei van reizen. Ik werkte op project basis en Bas werkte voor zichzelf. De vertrekdatum zouden we koppelen aan de eind datum van mijn project. Bij terugkomst in Nederland kon ik drie maanden aan de opzet van een nieuw project gaan werken. Een ideale situatie om weg te gaan.
Een half jaar na onze eerste ontmoeting zijn we vertrokken. Met Ashraf op expeditie, met een oude Nederlandse Mercedes bus een rondje Zuid Amerika, van Lima naar Lima.
Bij aanvang zijn we drie weken opgesloten bij ‘mi abuela’ in Arequipa, waar we Spaanse les kregen. Voor mij was dit de eerste keer dat ik met een groep reisde.
Door de gaten in de bodem van de bus zagen we de route door Zuid Amerika aan ons voorbij glijden. Regelmatig stonden we langs de kant van de weg met panne, maar de bus was ons ‘thuis’. Zeven maanden lang was deze bus onze thuis basis en waren de bewoners onze huisgenoten, in goede en slechte tijden.
Uit die tijd stamt de uitdrukking ‘een Ashraf hotelletje’, wat inhoud dat er incasseringsvermogen nodig is om hier te kunnen overnachten. Nog steeds is er contact met onze huisgenoten.
Ashraf is jaren geleden opgeslokt door een grote reisorganisatie en de expeditie reizen zijn onderin een la terecht gekomen.
Onze tweede expeditie reis was in Ethiopië. De wegen waren slecht, het land was niet gewend aan toeristen. Met Afriesh en een omgebouwde kiepwagen kropen we door het land. Het was fysiek en geestelijk een zware reis. Elke dag hadden we twee lekke banden, elke dag werden we bekogeld met stenen en er waren bijna geen plekken om veilig te overnachten. Maar de kiepwagen was ons ‘thuis’ en het was een geweldig mooie reis.
Net als Afraf is Afriesh opgegaan in een grote organisatie en doet de kiepwagen weer het werk waarvoor hij ontworpen is. In Afrika hebben auto’s een heel lang leven.
Met een Zuid Afrikaanse organisatie reisden we van Jo’burg naar Nairobbery. Het overland fenomeen was ondertussen positief aangepast. In onze groene pausmobiel beleefden we onze derde overlander met een Zuid Afrikaanse boer. Hij was chauffeur, reisleider en kok. En vooral bot.
Deze overlander had comfortabele stoelen, een volledig uitgeruste keuken, bagage kluizen en was goed onderhouden. Alleen de regentijd zorgde af en toe voor wat oponthoud. Op onze reis kwamen we langs Stuart in Senga Bay (Kambiri point). Stuart en ik waren oude vrienden. Ik vond het fijn dat ik hem aan Bas kon voorstellen.
Stuart had nog nooit een overlander van dichtbij gezien, maar als wij ermee reisden kon het misschien toch wel wat zijn. Door mijn rondleiding in ons ‘thuis’ is zijn kijk op dit fenomeen voorgoed veranderd.
Tijdens onze Namibië experience was er naast onze chauffeur, een reisleider en een kokkin.
“Het eten is gereed mensen,” fluisterde Louise elke avond en schoof ons een uitgebreide maaltijd voor.
Het corvee bestond uit afwassen en de truck uitvegen. De overland expeditie was overgegaan in vakantie en de overlander werd een luxe ‘thuis’.
Onderweg troffen we regelmatig ‘de draken’, het bestond nog wel, de old fashion overland bevolking: onverzorgd, lomp en vooral respectloos naar alles wat niet tot hun overlander behoorden.
Een overlander is een aparte manier van reizen, voor een bepaalde tijd is het ‘thuis’, de veilige basis waar je altijd terugkomt. Je kan afstappen en net als thuis het grootste deel van je bagage achterlaten. En als je na een tijd weer opstapt kom je ‘thuis’.
Het is een manier van reizen die niet veel meer wordt gedaan. Er zijn een aantal Engelse organisaties die over de hele wereld overland reizen organiseren. Tegenwoordig zijn deze reizen opgedeeld in etappes. Hop on, hop off.
Geen hechte groep, maar steeds weer vers bloed op de truck. ‘De draken’ uit Namibië maakte deel uit van zo’n Engelse organisatie en misschien verklaarde dat wel hun gedrag.
Helaas max.1000 woorden op deze blog. Wil je het hele verhaal lezen ga dan naar 'op reis met juffrouw Jannie'
Foto's
