Ons eigen campemant
Noord Senegal
Senegal
Mandy en peppi
Ons eigen campemant
12 maart 2006
Wat een drama de laatste dagen!
Het begon al een paar dagen gelden met ons "echte mauretaanse ontbijt" bij een nomadefamilie en duizende vliegen, gelukkig hadden we nog onze croissantjes uit marokko en hebben toch nog heerlijk(onder het race-en in de auto gegeten)
Dit werd vervolgd door een race achter onze gids aan door Mauretanie, nooit geweten dat peugotjes 205 kunnen vliegen!
Na een aantal malen het peugotje uit het oog verloren te zijn en weer terug gevonden te hebben, gaven we het bij de derde "vluchtpoging" van het peugotje maar op want het was echt veel te gevaarlijk dat stomme gerace van de gids en wij hem maar volgen.
Voor ons was het wel duidelijk dat de weg die we volgde de goede kant opging en verdwalen eigelijk niet mogelijk was en een gids dus eigenlijk ook niet nodig was.
Op ons eigen veel relaxder tempo genoten we meer van onze rit door mauretanie en de kans op een ongeluk nam ook af.
De politiecontroles die we tegen kwamen verliepen soepel na een gezelllig praatje met de betreffende politiemannen en het uitdelen van wat snoepjes. Ja, zelfs volwassen mannen in uniform worden weer kind en helemaal blij van een snoepje!
Angezien we hadden gehoord dat je als twee (niet met een groep reizende) buitenlanders met een auto nogal problemen ondervindt en weer wat armer wordt bij de grensovergang inMauretanie- Rosso- Senegal hadden we al besloten de andere grensovergangbij Diama te nemen die wat "vriendelijker"zou zijn. ( voor mens en portemonee)
Het enige moelijke hiervan zou de weg vinden zijn naar de dijk die naar de grenspost zou lopen.
Na wat rondvragen aan wat dames zaten we op de juiste weg.
De dijk liep door een soort moerasgebied, het wegdek was een soort wasbord waardoor de auto ook bij hele lage snelheid alle kanten op gleed .(locals hadden hier schijnbaar geen problemen mee gezien de hoge snelheid waar ze mee langs vlogen)
En een kleinigheidje, het was in middels donker, pikkedonker. Niet heel relaxed rijden dus.
Normaal rijden we nooit in het donker en stoppen we op tijd om een slaapplaats te vinden maar nu reden we door omdat er op de dijk een kampeerplaats zou zijn...
Nou deze hebben we nooit gevonden. Wel een politiepost waarvan we eerst dachten dat het al de grensovergang was maar wat een gewone politiepost bleek te zijn met de gewone eigenschap dat ze je wilde doen geloven dat je stempels en papieren niet in orde waren , je zo niet door kon rijden maar ... dat wat geld of kado's dit wel op kon lossen.
Na wat extra tijd en wat kado's toch verder en toen .... op ene de grenspost van Senegal.
Heerlijk eindelijk weg uit deze grote zandbak met niet al te vriendelijke mensen.
Maar het was al laat , de grens was eigelijk al dicht maar toch werd de slagboom om hoog gedaan voor ons ( wel even betalen voor het open doen natuurlijk) de douanebeamtes werden wakker gemaakt, lichtjes werden ontstoken in het kantoortje en binnen 10 minuten hadden we de benodigde stempels in ons paspoort zelfs een auto verzekering was geregeld.
Fluitje van een cent en weinig gezeur!
Op naar de camping die we aanbevolen hadden gekregen, de Zebrabar, vlak bij Saint louis.
De douane beamte had ons een niet zo duidelijke routebeschrijving gegeven en het was donker wat resulteerde in uren rondrijden in Saint louis, vragen naar de Zebrabar, niet begrijpende blikken, toch een niewe routebeschrijving en elke keer weer terugkomen op de plek waar we begonnen. Heel frustrerend, zeker ondat het inmiddels al 02.30 in de nacht was we al van 05.00 die ochtend ervoor al op waren, weing gegeten hadden en heel erg moe waren.
Tot overmaakt van ramp hadden we geen geld voor senegalese cfa's kunnen omwisselen bij de grens natuurlijk euro's, en mauretaans geld en visacard niet werden geaccepeerd.
Trillend op onze benen van moeiheid deden we een laatste poging om de weg te vinden naar de camping door het bij een militaire post te vragen.
Deze wisten het ook niet en gingen het verder op vragen bij een politiepost.
In de tussentijd zag patrick dat op het militaire terrein ( waar we inmiddels binnen het hek waren uitgenodigd voor een kopje thee) een plekje onder een boom waar onze tent precies zou passen en achter het hek zou de auto met al onze spulletjes ook veilig staan.
Na onze vraag of we niet daar mochten kamperen werd de kapitein wakker gemaakt met de vraag of dit mogelijk was.
Jammer genoeg was dit niet mogelijk want er mochten geen burgers op militair grond gebied verblijven.
Maar ze hadden wel geregeld dat we verder op langs de weg bij een klein politiepostje onze tent op mochten zetten en daar waren we volgens hun ook veilig.
Wij naast het kleine hutje waar de twee agenten zaten de tent opgezet.
Het luchtbed deed de politieagenten grinniken helemaal toen ik het op ging pompen en ze dit graag van me overnamen omdat ze dit niet kende.
De verbazing van de agenten werd nog groter toen wij cup-a-soep wilde maken en vroegen of ze ook soep wilde.
Onze vraag ; kippen- of tomatensoep zorgde voor verbazing gelach en de opmerking dat er geen tomaten waren en dus geen tomatensoep konden maken.
Bij mijn uitleg dat dat allemaal in dat kleine zakje zat en er alleen water bij moest werden de verbaasde blikken nog groter.
Op gasstelletje water gekookt, zakje cup-a-soep er bij en na wat geaarzel van hun kant zaten naast het kleine politiehutje met zn viertjes tomatensoep te eten!
De tent stond, ratten rende langs maar we waren zo moe dat we toch in slaap vielen ondanks het motorgebrul van de vrachtwagens die bij de politiepost( dus naast onze tent! ) moesten stoppen voor politiecontrole.
Het bleek de drukste weg en controlepost voor vrachtwagen maar het enige wat ik nog gehoord heb voor ik in slaap viel was de verbaasde vraag van een vrachtwagenchaufeur aan de politieagent ..."Campemant?" wijzend op onze tent!
Wat een dagen maar ... eindelijk ik donker afrika!
Foto's
