Colaatje bij Pepe
Sao Tome
Sao Tome en Principe
Ejbaaijens
Colaatje bij Pepe
We verblijven op een oude koffieplantage tegen de intens groene heuvels bij het plaatsje Angolares in het oosten van Sao Tomé. We hebben het oude plantagehuis het grootste deel van de dag voor ons zelf, maar tijdens lunch komen de schaarse toeristen genieten van een lunch gemaakt door de in veel Portugees sprekende landen beroemde TV kok Joao Carlos Silva. Hij maakt samen met jongens uit het dorp de meest smakelijke gerechtjes klaar. Op een houtvuur en met alleen maar lokale producten. Wij hebben al een keer genoten van zo'n lunch. Een feest voor het oog en de smaakpapillen. Zulke gerechtjes met sterrenkwaliteit verwacht je hier niet.
In plaats van een lunch op de veranda met uitzicht, liepen wij naar het dorpje. Het is een vrij steil weggetje naar beneden. Een groepje vrouwen verkoopt lallend palmwijn en roepen enkele verleidelijk klinkende woorden in onze richting. We verstaan het niet en lopen na een enthousiaste begroeting verder.
Een auto stopt bij een aantal kleurrijke vaten. Een man komt met een handpomp naar voren lopen en gooit de tank vol. Bo Tarde! Bo tarde terug. (=goedemiddag). Aan de overkant Pepe's restaurant. Felle kleuren, groen met rode kozijnen.
Bij de centrale kraan staan enkele vrouwen en kinderen hun gele teilen te vullen. Ik zie ze kijken naar een stukje maagdelijk wit van mijn benen. Bo tarde! Bo tarde terug en een hoop gegiechel. Was dit nou vanwege mijn uitspraak of mijn gespierde doch witte kuiten?
We lopen nu langs Pepe's bar, fel blauw met rode kozijnen. Pepe staat voor vaak voor de opening. Hij is een klein gedrongen mannetje die niet vooraan heeft gestaan bij het uitdelen van uiterlijke schoonheden. Beetje slonzig, maar altijd vrolijk. Hij heeft vrijwel alle horecagelegenheden in het dorpje in zijn bezit. Een machtig mannetje. We komen bij het dorpsplein met marktje. Aan de rand zijn een paar kinderen aan het spelen. Ze hebben ook een tafeltje met zoete kleine broodjes en mierzoete gefrituurde kokos. We kopen enkele broodjes. Het meisje achter dit tafeltjes kijkt verguld naar de muntjes die ze krijgt. Ik tel de muntjes met haar mee in het Engels. Ze knikt als we bij het juiste aantal komen. Een hele groep kinderen staat inmiddels om ons heen. Wat een vrolijke bende. Tussen hen door zie ik een jochie beteuterd achter zijn tafeltje staan.We lopen naar hem toe en kopen bij hem de gefrituurde kokos. Hij krijgt wat muntjes extra. Zijn gezichtje begon te glimmen. Onbetaalbaar! We willen voor onze lunch eigenlijk nog een colaatje kopen. In de kleine houten winkeltjes zien we geen cola. Even vragen. Ha, de oplossing... Pepe! Pepe heeft ook hier een bar! Iemand gaat Pepe halen. Het duurt een tijdje, maar we hebben geen haast. We worden door Pepe persoonlijk door het smoezelige gordijntje de zaak binnen geleid. Een forse pikant geklede vrouw zit in de hoek onsmakelijk een visje te eten. Pepe zoekt de cola. We kijken rond. We zien pikante muurschilderingen, Een ... met .... Aan de andere kant twee .... die ....... zijn. En nog veel meer. Waar zijn we nu beland? Smoezelige Pepe komt van achter met twee cola aanlopen. Hij vraagt of we vanavond ook langskomen. Het is hier altijd heel gezellig. We antwoorden met een bescheiden "misschien". We lopen naar een rustige plek en genieten van onze bij elkaar gesprokkelde lunch. Totaal ongeveer 40 eurocent. Vele malen goedkoper dan de sterrenlunch op de koffieplantage, maar qua ervaring zeker zo leuk!
Foto's
