Mzungu naar Kwitonda
Noord Rwanda
Rwanda
Yazoo
Mzungu naar Kwitonda
Eens, soms twee keer per jaar kan er een aardbeving plaats vinden in Rwanda. Tijdens onze rondreis door Oeganda, hadden mijn moeder en ik, om een bezoek te brengen aan de berggorilla’s, één overnachting in Rwanda. Te 02.10 uur "Mam!" "Dat zijn apen op het dak, die vogels van vanmiddag maakte ook zo'n herrie." Tijdens de naschok begreep ik dat het geen apen maar een aardbeving betrof en sliep lekker verder. Ondertussen zaten er twee dames van onze groep in hun stringetje op de stoep, de bewakers hadden lange tijd niet zo'n lol gehad!
Om kwart voor zes vertrokken we met uitzicht op de Sabinyo richting Vulcanos NP te Kinigi, de Head Quarters waar vanaf de Trekking begint.
Voor ik verder schrijf, moet mij even van het hart dat mijn moeder en ik behoorlijk op zagen tegen de Gorilla Trekking. De verhalen van de andere, de regenval, de modder, het moeras, hongerklop. We waren voorbereid op het ergste, eten, drinken, dextro's, regenjas, de hele rataplan. Oftewel: We zagen er best wel tegenop!
Rond half acht waren de groepen ingedeeld en wij; Nicole, Rob, Corine, Willem, ma en ik, kregen er twee Poolse dames bij. Twee gidsen, Adje ofzoiets die veel sprak en Vincent die stiller was. Ondanks het slechte weer van de afgelopen dagen, was het nog steeds goed, het was droog en bewolkt. Na een korte briefing waar we te horen kregen dat we naar de Kwitonda groep gingen, bestaande uit 17 berggorilla's, gingen we op weg naar het vertrekpunt, via een zeer slechte weg, aan de rand van akkers. Hier huurden ma en ik twee dragers voor onze rugzakken, John en John. Ook kreeg de groep twee Rwandese soldaten mee ter bescherming. Na tweehonderd meter moesten we over een stroompje met wankelen stenen. Ma had direct een natte voet, geen goed begin. Na zo'n half uurtje door de akkers kwamen we aan bij de muur met gracht die de afscheiding vormt tussen akkers en jungle. Vol goede moed begonnen we te klimmen en te klimmen en te klimmen, jeetje wat viel dat tegen zeg. Hoe hoger we klommen, hoe ijler de lucht. Gelukkig hielden we vaak genoeg stil om weer op adem te komen. Het pad omhoog was modderig van de regen van voorbijen dagen, gelukkig hadden we stokken om ons op de been te houden. Het was echt pittig!
Na zo'n kleine twee uur klimmen, liet onze gids weten dat de rangers die ons voor waren gegaan de berggorilla's hadden gevonden. Met het verstand op nul klommen we verder. We waren inmiddels zo'n 500 meter gestegen. Na twintig minuten zei Adje; "Pak je fototoestel maar, we zijn er." Nu al? Snel een reepje en wat drinken. Extra batterijen en de regenjas aan om afkoeling tegen te gaan. We lieten de tassen en stokken achter en liepen achter de gidsen aan. Tussen de struiken door zag ik ineens een berggorilla. Vincent zei; "Loop maar door, hier zie je ze nog beter." We kwamen bij een open veldje waar een complete familie berggorilla's lag en zat. Wauw, wat geweldig, fantastisch, gewoon Wauw!! Ik had een stukje afgesneden en ging eigenlijk direct op de grond zitten zodat andere achter mij ook alles goed konden zien. Na het nemen van wat foto’s, hoorde ik ineens ik een gegrom links van me. Ik schrok me rot toen ik omkeek. Daar lag op vier meter van me vandaan een zwartrug. Zeker 180 kg berggorilla! Ik keek naar hem, hij keek naar mij, ik kan niet beschrijven wat voor gevoel dit gaf maar wat enorm speciaal. Ik had er een vriend bij! De groep had zijn rust uurtje. Dit betekent dat de grote rusten en de kleintjes spelen. Op zo'n meter of zeven voor ons hing een tak waar de kleintjes constant in hingen en in klommen. Door onze komst waren de moeder met een vijf maanden oude baby en een zwartrug geschrokken, zij verdwenen de bosjes in om later weer terug te keren. De zwartrug deed dit door pal naast Nicole en Corine te ploffen. De ranger haalde ze snel weg. Even later voegde ook de moeder en haar kindje zich weer bij de groep, het was prachtig te zien hoe ze allemaal speelde en lekker lagen te luieren. En alsof we haar besteld hadden, scheen de zon even door het wolkendek heen. Mensapen? Reken maar; het was allemaal heel herkenbaar!
Na vijftig minuten was het tijd, de Silverback stond op om als eerste in het bamboebos te verdwijnen. De rest volgde direct daar achteraan. De zwartrug, mijn nieuwe vriend, wou toch even laten weten dat hij een Silverback in wording is, hij greep de speeltak vast (waar nog een jong in hing) en liet deze met veel lawaai schieten. (Gelukkig hield de jonge gorilla zich stevig vast zodat deze niet werd gelanceerd.) Daarna ging hij midden op het veld staan, begon te plassen en keek ons een beetje beschaamd aan. Wat een beest! De kleintjes gingen al spelend en etend achter de grote aan, ook zij verdwenen tussen het bamboe. We hadden nog wat minuten over en mochten ze volgen. Overal om je heen, hoorde je ze de bamboe afbreken om dat vervolgens op te eten. Na zeven minuten in het bamboebos was onze tijd op en moesten we helaas gaan. In plaats van terug te lopen liepen tussen de berggorilla's door richting de tassen. We liepen achter elkaar aan toen mijn grote vriend op een speciale manier afscheid wou nemen. Hij stopte pal voor de rangers. De rangers zeiden: "Go back, go back" Adje stond erbij, en met een smile van oor tot oor zei hij: "This is the Bonus!" Wat geweldig! Mijn vriend keek ons aan en verdween tussen het bamboe. Wat een onvergetelijke ervaring!! We hadden er nog wel uren willen blijven. Terug bij de tassen begonnen we na een boterhammetje aan de terugreis, die zonder al te veel inspanning met een uurtje was geklaard. Wat hadden wij de berggorilla's fantastisch mogen ervaren: The Lucky Family!
Foto's
