Gorilla's, krijgers en genocide

Door: Angelfish

Geplaatst op Jan 18, 2011

Gorillas in the sun!

"Vroeg opgestaan deze Eerste Kerstdag, helaas haal ik het niet om naar de kerstmis te gaan. Vandaag weer aan het werk en ben ik 'drager' voor een of andere Europeaan die zo graag die apen daarboven bezoekt. We kunnen weinig woorden wisselen; mijn Engels is nog niet zo goed, haar Kirwanda is al helemaal bar slecht. Toch is het een geweldige morgen, zij ziet de gorilla's en op de terugweg proberen we liedjes te zingen. Ze geeft me mijn tip en stuurt me naar huis om snel met mijn familie kerst te vieren ... ."

Vanuit het hotel ga ik richting ingang van het National Parc des Volcans. Ben best een beetje excited: vandaag ga ik gorilla's in het wild ontmoeten! Onderweg lopen mensen in versnelde tred en in hun mooiste (kerst)kleren richting kerk, werkelijk prachtig!

Eenmaal aangekomen bij het park, worden de groepen worden verdeeld. Als je in de langzame groep zit - met een vrouw van wel 86 jaar! (de twee na oudste die de route heeft gelopen) - volg je de gorillagroep die zich het dichtste bij de rand van het bos bevindt. Ook heb je tussendoor tijd voor praatjes, bananen en foto's. Het maakt niet uit hoever je loopt, je mag een uur bij de dieren blijven, daarna moet iedereen weer verdwijnen, om op deze manier zo min mogelijk 'schade' aan te richten en de dieren hun eigen gang te laten gaan.

Na een grondige briefing van gids Edward, rijden we eerst nog een halfuur naar onze startplaats. Dan is het wachten op het sein van de trackers die aangeven waar de te volgen groep zich beweegt. Teken gegeven! De gorilla's zijn gesignaleerd en we begeven ons de jungle in! Het heeft echt iets: met een groep mensen - Amerikaanse toeristen 60+ - door de jungle van Rwanda te klauteren. Let wel, met kerst; Amerikanen houden van kerst. Als we de dieren bereiken, is dat toch wel een heel mooi kerstcadeautje! De begroeiing is dicht, maar we hebben het geluk dat sommige dieren toch ook wel erg goed te zien zijn! Echt prachtig! Waanzinnig om dit een keer mee te maken (ach, en wie weet is een tweede keer ook de moeite waard, haha). Degenen van jullie die dit gedaan hebben, kunnen dit vast beamen!

Voor deze Eerste Kerstdag ben ik even 'adopted for a day' om met de Amerikaanse dierenarts mee te eten. Er komen vrienden over en ze zouden het geweldig vinden om een Nederlandse gast aan tafel te hebben. Uiteraard prik ik dan graag een vorkje met hen mee . Super dat je met zo 'weinig' aan luxe boodschappen, zo een geweldig diner op tafel kan toveren. De originele versie van The Grinch wordt opgezet en met de good old christmas songs wordt luidkeels meegezonden. Heerlijk.

De dagen na kerst verken ik de omgeving rondom Musanze. Bussen, motortaxi, bananenbier, overvolle markten, landbouw, moestuinen (ik blijk een talent te hebben voor peterselie hakken ...), waterprojecten, lekker eten en vooral ontzettend veel vriendelijke mensen en lachende kinderen. Het Rwandese leven.

Een van de mensen die ik heb leren kennen werkt aan een project die ecotoerisme en zelfvoorziening van de lokale bevolking bewerkstelligt. Het beschermen van de gorilla's neemt een belangrijke plaats in. De locals kunnen in het dorp aan het werk als gids, danser of tuinder. Op deze manier verdienen zij geld en hoeven zo niet in de verleiding te komen op jacht te gaan naar gorilla's en buffels, waarmee zij voorheen hun geld verdienden. Bezoekers kunnen het dorp binnenwandelen waar zij het leven van de (oorspronkelijke) Rwandesen kunnen beleven. Vrijwel alles wordt hergebruikt en de bewoners krijgen de kans opgeleid te worden op vlakken waar zij goed in blijken te zijn. Bijzonder.
Aangezien ik de enige was - en de koning op reis was naar Amerika (pas na afloop kwam met erachter dat ik uit Holland kwam dus dat de koning eigenlijk in daar zat ) - was ik voor mijn krijgers even Queen for a day! Haha, geweldig, kan er wel aan wennen: 'Yes, my queen', 'What else my queen'.

Men zegt dat wanneer je een bezoek aan Rwanda brengt, pas weet hoe het land leeft wanneer je het Memorial bezoekt. Eigenlijk wilde ik hier meteen bij binnenkomst van het land naartoe - helaas waren de deuren die dag (al 49 seconden!) gesloten. Voor een tweede maal voor de poorten van het Kigali Memorial Centre gestaan en ditmaal waren zij gelukkig geopend. Niet eerder stond ik bij een gedenkplaats waar zoveel mensen om mij heen huilden ... Buiten, waar de massagraven liggen heb je nog het idee dat je op een 'gewone' begraafplaats bent. Eenmaal binnen, waar de hele tragedie chronologisch wordt afgebeeld - tekst, stil en bewegend beeld - voel je de verschrikkelijke pijn. En dat alles terwijl de gehele wereld leek toe te kijken ... .

"Genocide
In 100 dagen werden meer dan een miljoen vermoord.

Maar de moordenaars hebben niet een miljoen mensen vermoord. Ze vermoordden er een, toen nog een, toen nog een ... Dag na dag, uur na uur, minuut na minuut. Iedere minuut van de dag, iemand, ergens, werd vermoord, schreeuwend om genade.

Niet gekregen.".

Er bestaat geen Rwandees die niets te maken heeft met de genocide: families waarbij leden zijn vermoord, families waarbij leden hebben gemoord...

Maar wat mooi is aan de Rwandezen: ze zijn verder gegaan en proberen hun levens op te bouwen. Er hangt een prettige atmosfeer en het reizen is er veilig.

Hakuna matata!