Gorilla's in de regen

Door: RFrans

Geplaatst op Dec 23, 2013

We verblijven in Buhoma Community Rest Camp. Een simpele, maar fijne en praktische accommodatie, gelegen op slechts tientallen meters van het startpunt van de gorilla trackings. Een van de weinige betaalbare in zijn klasse. Uitzicht op de uitgestrekte en dichtbeboste groene bergruggen. Prachtig, wetend dat daar de gorilla’s vertoeven. Dat het in de namiddag regent, geeft een extra dimensie aan de omgeving. Bovenal is het een regenwoud en de regendruppels zorgen voor fris groen. De maaltijden die ze verzorgen smaken prima. In de avond is er een korte dansvoorstelling van een lokale dansgroep. De kinderen komen uit de hele omgeving en met een enorm enthousiasme worden we vermaakt. De sfeer zit er goed in.

De gorilla tracking staat de volgende ochtend op het programma. Bijzonder omdat er alleen nog wilde berggorilla’s in Uganda, Rwanda en Congo leven. Er zijn een aantal families die men jarenlang heeft bestudeerd en welke gewend zijn geworden aan de aanwezigheid van mensen in hun natuurlijke omgeving, zonder daarbij verpest te zijn. We begonnen met een korte briefing. De groepen werden ingedeeld en Anne en ik trokken al snel de conclusie dat we in het kneuzenklasje waren beland. Er werd een mogelijkheid geboden om een ‘porter’ mee te nemen die je tas kon dragen en je aan je hand kon vasthouden om de berg te beklimmen. In ons woordenboek kwam het woord ‘porter’ niet voor, een daypack met twee liter water en een boterham konden we zelf nog wel dragen. We hadden een wandelstok gehuurd en als het echt nodig zou zijn konden we elkaar een handje helpen. De rest van de groepsleden nam allemaal een porter en werd gedurende de tocht letterlijk aan de hand meegenomen. We begonnen langzaam de heuvel op te lopen en we irriteerden ons aan het tempo. Een berg beklimmen en een steile trap op, dat lukt nog wel, maar als dat niet in je eigen tempo kan is het hartstikke zwaar en dodelijk vermoeiend voor je benen. Gelukkig mochten we met de leerling ranger vooruit lopen, om vervolgens na een tijdje te wachten. Voor ons heerlijk, want zo konden wij doorlopen, van het uitzicht genieten, slokje water drinken tot de groep zich bij ons voegde. Voor de anderen was het zwaarder, steeds als zij ons weer bereikten liepen we verder. Toen we eenmaal het echte ondoordringbare regenwoud in gingen was het zwaarder, maar vooral leuker. Met een sikkel baanden we ons een weg. Het leefgebied is niet aangepast en paden zijn er niet. Gelukkig maar! Deze wandeling was veel minder zwaar dan de wandeling die we eerder deze week maakten. Hier hadden we tenminste grip op alle losse takjes en bladeren. Tussen de bomen, struiken en takken door klommen we de berg met pieken en dalen op. Uiteindelijk waren de gorilla’s gelocaliseerd en werden wij over hun verblijfsplaats geïnformeerd. Na tweeënhalf uur kwamen we aan bij de gorilla’s. We lieten onze spullen achter en werden verrast door het eerste kleintje wat uit een boom kwam gevallen. Letterlijk.

Gorilla’s zijn magnifieke beesten. De kleintjes waren enthousiast in de bomen aan het spelen. Af en toe grepen ze een losse tak waardoor zij naar beneden vielen en vervolgens een aantal meters rollend de berg af tuimelden. Ze stonden weer op om lekker verder te spelen en te doen alsof er niets was gebeurd. Kleine acrobaatjes die allerlei kunstjes uithaalden. Het leek bijna een voorstelling. Hilarisch om te zien. De silverback, leider en groep oudste, is een imposante verschijning van behoorlijk formaat. Hij was lekker aan het lopen en stopte af en toe een aantal seconden om wat blaadjes te eten. Steeds als we in de buurt waren voor een foto, verplaatste hij zichzelf weer. Uiteindelijk zat hij rustig en hadden we een perfect moment om mooie foto’s te maken. Iets verderop een moeder met een baby. In de buurt de ‘blackback’ en een vrouwtje. Het vrouwtje wilde graag paren met de blackback, maar die was een beetje bang omdat hij dat niet mag zonder toestemming van de silverback. Het vrouwtje deed erg haar best en dat was aandoenlijk om te zien. Net twee pubers. Ze kwam langzaam dichterbij, aaide hem af en toe over zijn arm en keek op zo’n manier dat hij niet kon weigeren. Niet veel later stond er een tweede vrouwtje op haar beurt te wachten. Het was alweer tijd om te gaan. Gevoelsmatig waren we nog maar een twintigtal minuten in het bijzijn van de gorilla’s, maar de foto’s waren het bewijs dat we echt een uur bij de groep waren. Het mooie van alles is dat de gorilla’s zich helemaal niets van onze aanwezigheid aantrokken. Ze deden gewoon wat ze anders ook zouden doen. Dat maakt het heel speciaal. Ik ben blij dat het USD 500,- kost om toestemming te krijgen om de groep te bezoeken. Zo blijft het exclusief en wordt massatoerisme vooralsnog op een laag pitje gezet.

Na het uur samenzijn liepen we na een korte lunchstop naar beneden. Het zachte regenen veranderde net nadat we onze camera’s hadden opgeborgen in een enorme wolkbreuk. Het kostte slechts luttele seconden om volledig doorweekt te zijn. Met soppende schoenen liepen we achter de rangers aan, zodat we niet in het modderige en gladde gebied achter de mensen met een slechte conditie hoefden te lopen. Er bleek een pad te zijn, waarbij we zigzaggend konden afdalen. Prettig dat we in deze stromende regen niet door het ondoordringbare regenwoud een weg moesten vinden. Al met al kostte het voor ons tweeënhalf uur om af te dalen, enkele andere kwamen een uur later aan, toen wij alweer bijna waren opgedroogd.

Een ervaring voor het leven. De overeenkomst tussen mens en gorila’s is groot. Midden in de jungle voelde ik me verbonden met deze prachtig zwartgekleurde gorilla’s. Gedrag en gezichtsuitdrukkingen spiegelden zich aan ervaringen die je zelf meemaakt. Een samengestelde familie waar je trekjes van jezelf en anderen herkent. Geniaal. Briljant. Ga er vooral niet heen, want wat zou het zonde zijn als deze ervaring door massa toerisme onmogelijk wordt gemaakt.