Het uur van de muskieto's.
Kampala
Oeganda
HRoddenhof
Het uur van de muskieto's.
Titel van een boek over Ugana, daar moest ik aan denken toen we met z, n allen uitgeput neer streken aan de oevers van het Victoriameer en belaagd werden door honderden muskieten en een soort vlinder/rupsachtige beestjes die het eten van de pizza, zonder extra proteïnen, onmogelijk maakten.Griezelig, toen we zagen dat het zand om ons heen bewoog, trilde van de beesten. Als Hollander ga je met je tafeltje op het strand zitten, gezellig,maar niet slim. De locals zaten hogerop verscholen tussen de palmbomen en bloemen, aldoende leert men zullen we maar zeggen.
Om te wennen maakten we een city tour door Kampala, alleen de rit er naar toe was al prachtig. Voor mij weer heel herkenbaar, zie veel overeenkomsten met Kenia. Het is warm hier, zo, n 28-30 c schat ik, de wandeling door de stad over de vele markten onderverdeelt in voedsel, kleding, schoeisel, ambachten en niet te vergeten de levende have zoals kippen, hoog opgestapeld en vastgebonden in groepjes, worden ze geplukt waar je bij staat.
Mzungu, Mzungu…… ik ben weer wit geworden. De mensen zijn erg vriendelijk, groeten en roepen welcome to Uganda! De big smile is een toegift. Met ons groepje trekken we natuurlijk alle aandacht en we zijn blij dat we niet alles verstaan wat er gezegd wordt.Er wordt geproefd van lokale lekkernij. Een vrucht, een soort pompoen, met geel taai spul wat smaakt zoals het heet Yak…..Gefrituurde sprinkhaan, eiwitijk en zeer voedzaam, heb ik aan me voorbij laten gaan. Op dit moment is er een ware sprinkhaan plaag id buurt van Masaka. De bevolking vangt ze in grote getale, dmv witte lakenzakken en licht. Werkelijk, tientallen vrouwen zaten sprinkhanen van vleugels, poten, sprieten etc. te ontdoen, die worden weer doorverkocht aan de frituurtent en uiteindelijk verkocht en smakelijk opgegeten.
Slow food, gintegenstelling tot ons fast food wacht ik s,ochtends 45 min op min ontbijtje. Van de anderen in de Backpacker hoor ik dat een uur wachten na je bestelling heeeeel normaal is. Vanochtend ben ik nog slaperig naar het restaurantje waar ik vlak naast zit, gelopen en mijn ontbijtje besteld en vervolgens op mijn terrasje deze tekst gaan schrijven. Over 2 uur, Inshalla, wordt ik opgehaald voor vertrek naar Rakai waar mijn project zich bevind.
Foto's
