Een week in Niamey
Niamey
Niger
Eel
Een week in Niamey
2006
Ik loop stage in een hotel waar ook een Afrikaanse jongen werkt. Op een dag raak ik met hem in gesprek en vraag waar hij vandaan komt. Hij blijkt uit Niger te komen. Het enige dat ik weet van Niger is dat het een groot land is en dat ze daar Frans spreken. Nooit kon ik die dag ook maar vermoeden dat ik er 6 jaar later zelf heen zou gaan.
2012
Het is 23:30 uur wanneer mijn reisgenoot me afzet bij een auberge in Niamey. Na vijf weken samen gereisd te hebben, laat hij mij hier achter om vervolgens naar zijn vriendin te gaan.
Ik, een vrouw van 25 jaar oud, ben in een vreemd land waar vorig jaar nog twee Fransen zijn ontvoerd en vermoord.
De eerste nacht slaap ik in mijn eigen tent omdat dat 3x goedkoper is dan een kamer. De volgende dag is het fris, bewolkt en het waait. Er zit een heleboel zand in de lucht. Als ik een stokbroodje haal op de hoek van de straat, komen er meteen mensen op me af die bedelen. De mensen zijn hier stukken armer dan in Mali en Burkina Faso. In de auberge blijkt ook een Nederlandse vrouw te zitten. Zij heeft vier jaar in Niger gewoond en kent nog heel veel mensen. Ze neemt me mee naar vrienden van haar die zilver smeden. Daar kom ik oog in oog te staan met een klein jongetje wiens gezichtje is verbrand door een steekvlam van een klein gasflesje die lek was. Gelukkig is hij niet blind geworden maar het ziet er wel heel akelig uit.
Niet ver van de auberge blijkt mijn kerk te zitten. De predikant biedt mij gratis een kamer aan zolang ik wil (een week want ik heb ondertussen al een vliegticket naar Dakar geboekt), dus verhuis ik mijn spullen daarheen. 's Avonds neemt hij mij mee om buiten ergens in het donker patat met kip te eten. De patatjes die overbleven werden meteen opgegeten door de jongens die voor het eettentje werken.
De hele reis sleep ik al met een zak babykleertjes. Ik ben al een paar keer langs een ziekenhuis gelopen en daar wil ik het uitdelen. Eerst mag ik er niet in omdat het nog geen bezoekuur is en moet ik later terugkomen. Ik dacht dat ze die bezoektijden voor de sier op de muur hadden staan maar blijkbaar houden ze zich hier er wel aan. Tijdens het bezoekuur kom ik terug en via de afdeling gynaecologie kom ik in contact met een vrouw die me meeneemt naar alle baby's. Het bezoek zit gewoon op de grond en de baby's liggen bij moeder in bed. Het is ontzettend leuk om al die pasgeborene te zien. De moeders zijn erg blij met de kleertjes en ik maak van allemaal een foto. Ik heb tweelingen gezien en zelfs een drieling.
Weer terug op straat raak ik aan de praat met een jongen terwijl ik rietsuiker aan het kopen ben. We hebben afgesproken voor morgenochtend. Dan komt Ismael mij ophalen en gaan we naar de brug en het museum.
De rest van de dagen in Niger trek ik op met Ismael. Ik ben erg blij dat ik hem ontmoet heb. Hij neemt me mee naar de brug over de rivier de Niger waar net een optocht aan de gang is van scholieren. Mensen wassen hun kleding in de rivier en het water is nou niet echt dat je zegt schoon. Het museum was meer een dierentuin te noemen. Die dieren zitten in een veel te klein hokje en de meeste hebben hele erge honger.
Ik heb de foto's van de moeders en baby's die ik gemaakt heb in het ziekenhuis uit laten printen en die ben ik gaan langs brengen in het ziekenhuis. Sommige waren al naar huis maar degene die er nog waren vonden het heel erg leuk. Tot slot mocht ik ook nog op de premature afdeling kijken. Dat zijn pas kleine baby's. Ik heb de helft van een tweeling mogen vasthouden. De andere helft was overleden. Er was ook nog een couveuse afdeling. Toen werd het me bijna te veel. Ook daar doen ze met alles wat ze kunnen alles om zoveel mogelijk baby's te redden. Dat was zo mooi om te zien!
Ismael neemt me mee naar zijn huis. Hij woont met een paar vrienden en allemaal zijn ze gek van voetballen. We bezoeken de “Grand moskee”. Die is betaald door Kadaffi. Daarna bezoeken we nog het stadion. Iedereen hardloopt om het stadion. Ook blanken. Er zijn daar een heleboel sporten te doen zoals tennis, handbal, voetbal, basketbal, fitness en taekwondo.
Zaterdag ga ik naar de dienst van mijn kerk en 's middags neemt Ismael me mee naar een bruiloftsfeest. Het is zo warm dat ik het zweet tussen mijn benen voel lopen. Ik ben de enige blanke en iedereen wil dat ik in de kring dans. Dat doe ik dus maar en iedereen juicht. Daarna gaan we naar een voetbalwedstrijd van één van Ismaels vrienden. Helaas verliest zijn team.
's Nachts komt Ismael me ophalen om uit te gaan. Rond 01:00 uur was het al heel druk en je kon amper dansen, zo klein was de dansvloer. We hebben veel gedanst. Het was echt super leuk. Als er een liedje kwam die iedereen super leuk vond dan ging echt iedereen staan, schreeuwen, meezingen en dansen. Leuk om te zien hoe die Nigerezen uit hun dak gaan. Zelfs het liedje “boom, boom, boom, I want you in my room” kwam nog. Om 04:00 uur gingen we weer. Voor de bar waren er nog steeds jongetjes aan het bedelen.
En zo komt er een einde aan mijn verblijf in Niamey want na een week neem ik het vliegtuig naar Dakar. Wat een verademing om dan weer in Dakar te zijn. Het is alleen wel koud als ik het vliegtuig uit stap (21 graden). En gelukkig niet meer om de 10 meter een bedelaar.
Foto's
