The Lion sleeps tonight

Door: Jdevaan

Geplaatst op May 14, 2010

Terwijl we naar het zuiden reden daalde de temperatuur, werden de wolken groter en groter en stegen onze kansen op het zien van een leeuw. We naderden het gebied van de Kalahari dessert, het Kgalagadi NP.
Dit park is groter nog dan Etosha, maar 2/3 deel ligt op grond van Botswana. En van het overige deel zien wij, beperkt door onze auto, maar de helft.

De Kgalagadi wordt gedomineerd door twee grote rivierbeddingen; die van de Nossob en Auab rivier. Nou ja, rivier…, door de Auab stroomt slechts één maal in de 50 jaar water, de laatste keer was in 1974.
De Nossob brengt nog minder vaak water naar de droge duinen. De twee hoofdwegen die wij met onze sedan kunnen berijden lopen dan ook door deze bijna parallel lopende rivierbeddingen.

We komen laat op de middag aan, maar besluiten toch tot een kleine gamedrive.
Het landschap is prachtig groen heel anders dan Etosha. In de Auab vallei staan met regelmaat prachtige grote en groene (in Etosha waren ze nog kaal) kameeldoornbomen, een acaciasoort. Dat geeft het landschap een parkachtig voorkomen. En net als in Etosha komen we met regelmaat een kudde grazende, helaas niet springende, springbokjes tegen.
We zien een enkele gnoe en rijden bijna over een levensgevaarlijke pofadder heen. We missen hem net en hebben zo de gelegenheid om hem te bekijken en te fotograferen. Het is een korte gedrongen slang met een raar zwart staartje, en een prachtige huid. Zou niet misstaan in een handtasje of paar schoenen, als je er van houdt.

Op de terugweg fotografeer ik de tot nu toe meest prachtige zonsondergang en vlak bij ons kamp zien we kort na elkaar twee gevlekte hyena’s. Ze zijn groter dan ik me in mijn herinnering had.
Een van de hyena’s blijft rond het kamp rondscharrelen en kan ik ’s avonds nog vanuit de kampschuilplaats bewonderen. Kennelijk heeft hij zich te goed kunnen doen aan een paar kluifjes van de braai van campinggasten, want een springbokje en steenbokje laat hij ongemoeid.

Karen en haar man, een Zuid Afrikaans stel dat ik in de schuilhut ontmoet, hebben vandaag wel 14 leeuwen gezien, verdeeld over twee groepen. Een troep lag gewoon langs de weg.
Ze laat haar prachtige foto’s zien. Haar lens, meet bijna een halve meter in lengte en legt de leeuwen zo bij je op schoot. Ze komen uit Nelspruit en Karen is daar lid van een fotoclub.
Ik durf mijn foto’s bijna niet te laten zien, maar ze is toch aardig onder de indruk van mijn zonsondergangfoto’s. Tja, en de korte filmpjes die ik heb gemaakt voegen natuurlijk wel beweging en geluid toe. We beloven elkaar dan ook het een en ander uit te wisselen.
Het is gezellig, maar de parkregels zijn onverbiddelijk, klokslag 23.00 uur gaat het licht uit.
Als ik terug kom in onze nu pikdonkere bungalow, hoor ik behalve het gesnurk van Elmo, niets. De Lion sleeps tonight.

De volgende dag rijden we naar het zuidelijkste punt van het park, waar de Nossob en Auab rivierbeddingen samen komen: Twee Rivier.
Er zijn geen zebra’s of olifanten die het landschap kunnen verlevendigen. En de twee plaatsen waar Karen de leeuwen heeft gezien, zijn op een restant van een giraffe na, leeg.
Wel treffen we elders, een grote groep giraffen en geeft een overstekende Cape Cobra onze oren en door elkaar gerammelde ledematen (wasbordweg) even rust. Het beest neemt alle tijd voor zijn wandelingetje.

Halverwege onze route genieten we zeker een kwartier lang van de speelse capriolen van drie kleine donkere baby hyena’s. Ze zitten geen seconde stil en kruipen schaamteloos over het hoofd van ma heen, trappen tegen haar aan, bijten in haar vacht en in elkaar. Maar ze blijft stoïcijns en ook pa verroert geen vin.
Ik stel mijn mening over hyena’s bij. Ze zijn leuk!

De tweede helft van de reis wordt steeds minder groen en ook stiller. We kunnen niets nieuws meer aan ons lijstje toevoegen. Ik vestig mijn hoop op de avond en ochtend gamedrives waar we ons voor in willen schrijven. Hier gaan ze daarbij wel van de gebaande paden af, in ieder geval komen ze met die vierwielaandrijving op plaatsen waar wij niet kunnen komen.
We blijken echter de enige twee die ons hiervoor inschrijven en een minimum van vier deelnemers is vereist. Wie had dat nou gedacht?! Dat is wel balen.

Onze eigen poging levert ook niets nieuws op. Maar we genieten wel van een eenzame jakhals en wat mooie roofvogels waar ik de naam niet van ken. Het weer is aardig omgeslagen. De lucht zit vol dreigende regenwolken en we trekken weer met plezier onze fleecevesten aan. We halen ternauwernood de 20 graden overdag.
We besluiten zelf de volgende ochtend nog een laatste poging te wagen en gaan dus vroeg naar bed. Op het gescharrel van enkele Yellow Mongooses na, horen we vanavond ook niets. Again, the Lion sleeps tonight!
OM 05.45 uur worden we verrast door een lekke band. Onze verkorte gamedrive levert ons eindelijk de lang gezochte stokstaartjes. Die zijn kleiner dan gedacht, maar wel reuze grappig om te zien. Ook een prachtige mannetjes struis laat zich van dichtbij bewonderen, maar de leeuwen…, de leeuwen laten zich niet zien, wel hoor ik ze in de verte terwijl we het park uitrijden.
Maar hoop doet leven, ons resten nog twee nachten in Addo Elephant NP, misschien dat we daar ´s avonds wat meer
le(euw)ven in de brouwerij hebben.