Op weg naar Namibië

Door: EvelineVanPutten

Geplaatst op Jun 10, 2017

2 juni 2017 – Van Schiphol naar Park Plaza in Amsterdam…
Vrijdagochtend. We werden wakker in ons nieuwe huis. Terwijl Eveline naar haar werk ging, gaf Gerben nog wat spullen een nieuwe plek. In de avond was het eindelijk zover. We gaan op vakantie! We zijn met de auto naar Paul gereden, die ons vervolgens naar Schiphol heeft gebracht. Het voordeel van een late vlucht is dat er geen rijen zijn. We waren al ingecheckt, maar moesten onze bagage nog droppen. We hadden de pech dat we bij een ‘nieuwe’ stewardess terecht kwamen (ongetwijfeld haar eerste werkdag!). Alles ging langzaam, volgens de regels en de koffer van Eveline was dus ook écht te zwaar. Ter plekke nog wat kledingstukken verplaatst naar de handbagage en eindelijk mochten onze koffers mee. Ook bij de security check waren geen rijen. Deze keer werden we niet gefouilleerd, maar zoals gewoonlijk ging onze bagage weer de ‘verkeerde kant’ op. Van de vijf bakken kregen we er slechts één direct terug. Nadat de tassen van binnen en buiten geïnspecteerd waren, mocht alles gewoon mee. Nog even langs de douane en toen stonden we eindelijk aan de goede kant van Schiphol. Het nadeel van een late vlucht is dat alle winkels en restaurants ook dicht gaan... Even later liepen we naar de gate en zagen we dat onze vlucht 15 minuten vertraging had, net als de meeste andere vluchten. Toch mochten we niet boarden op de aangegeven tijd. Ineens ging iedereen staan en lopen. We hadden geen idee wat er aan de hand was, want op het bord stond niets. Een KLM-vrouw riep om dat we richting arrivals moesten lopen. Toen we daar in de rij stonden voor de paspoortcontrole kwamen we erachter dat onze vlucht helemaal niet meer ging. Morgenmiddag 12uur pas. Dat meen je niet? Bij de KLM Servicebalie konden we hotel vouchers halen. Deze rij van Efteling formaat duurde erg lang. Bij de bushalte was de rij aanzienlijk kleiner, maar echt snel gaat het niet als er maar één klein shuttlebusje rijdt. Ondertussen heeft Eveline alles geregeld om het reisschema toch weer in orde te krijgen. Om kwart voor 1 ’s nachts kwamen we aan in het Park Plaza hotel. Tijd om te gaan slapen! Morgen een nieuwe poging…

3 juni 2017 – Wachten, vliegen en vliegend wachten
Na een goede nacht op een heerlijk kingsize bed, schoven we aan bij het ontbijt. Dat viel dan weer een beetje tegen. Niet extreem veel keuze en – echt waar! – plastic weggooi lepels! Gelukkig was de shuttlebus veranderd in een touringcar. Om half 10 kwamen we aan op Schiphol. Nadat we nog het één en ander gekocht hadden, wilden we door de douane. Helaas kwamen we met onze boardingpass niet binnen, ondanks dat dit volgens de KLM-vrouw van gister wel kon. We werden van KLM-vrouw naar KLM-vrouw gestuurd en vervolgens naar de KLM-Servicebalie. Daar kregen we te horen dat er net een mailing was verschenen over onze vlucht. Slecht nieuws. De vlucht ging niet verder dan Luanda (Angola), waar we een tussenstop zouden maken. Dit meen je niet?! We werden doorgestuurd naar een KLM-medewerker die voor ons de vlucht ging omboeken. Verschillende opties kwamen voorbij; vanaf Luanda een andere vlucht, via Nairobi, via Johannesburg. In alle gevallen twee keer overstappen én pas morgenmiddag in Windhoek. Toen bedacht een andere collega om via Frankfurt te gaan. Er waren nog net twee stoelen van Frankfurt naar Windhoek voor vanavond! Echter, er was nog maar één stoel in de vlucht naar Frankfurt. Terwijl de medewerkster wat telefoontjes pleegden, hoorden we op een gegeven moment ‘oh wat fijn!’. Yes!! Met een nieuwe boardingpass en vluchtschema in de hand, liepen we door de douane. Deze keer werden we allebei gefouilleerd (best bijzonder, aangezien we precies hetzelfde aan hadden als gister. De tassen daarentegen werden voor de verandering dan wel weer goedgekeurd. Blijft vreemd hier.

Rond 12 uur mochten we boarden. Eveline zat op rij 3, Gerben 3 rijen erachter. In de cabine was het wat onrustig; mensen zaten op verkeerde plekken, sommige mensen waren kwijt, vragen over bagage. Dat laatste was wel een dingetje. Zouden onze koffers écht wel in deze vlucht zitten? Op een briefje werden wat namen geschreven van mensen die bang waren dat het fout ging. Terwijl Eveline stond te kletsen met de vrouwelijke piloot hierover, kwam een bagagemedewerker melden dat hij zo’n 20 koffers van de vlucht naar Windhoek in het toestel had gedaan. Gelukkig maar! Ondanks dat het vliegtuig vol had moeten zitten, had Eveline 3 stoelen voor haar zelf en had Gerben gezelschap van twee kleine Duitse meisjes, die voor hem gingen zingen en gezellig met ‘m gingen kletsen. Een uurtje later kwamen we aan in Frankfurt en het wachten kon weer beginnen. We hadden geen zin om te wachten tot de balie open ging, dus hebben we onszelf maar ingecheckt, dan konden we weer naar de winkeltjes! We hebben onszelf getrakteerd op een lekkere hamburger. Na deze hamburger ging Gerben naar de wc, maar hij kwam niet meer terug. Wat bleek? Hij zag opgesloten! Hij kreeg de deur niet meer open. Na een paar keer entschuldigung te hebben geroepen, trok hij de aandacht, werd er een mannetje bij gehaald en werd de deur geforceerd. Gerben weer vrij! We ploften nog even neer in de relax stoelen en hebben daar de route uitgetekend op de kaart. Even later mochten we naar de gate. De vrouw achter de balie heeft er nog voor gezorgd dat we alsnog naast elkaar konden zitten en checkte nog even of onze bagage wel in Frankfurt was. Allemaal in orde. Even later mochten we boarden en ging onze reis écht beginnen! Films kijken, eten, slapen…