Vlucht SA77 Windhoek - Jo'burg

Door: PaulHoo

Geplaatst op Nov 11, 2011

Vrijdag 28 oktober, helaas de laatste vakantiedag is aangebroken. Aan al het moois moet een keer een eind komen. Een vakantie waarin we de Big 5 hebben gezien, maar veel meer dan dat: de Victoria Falls, de zandduinen bij Sesriem, pelikanen bij Walvis Bay, het bezoek aan een cheetahfarm, zonsondergangen op de Chobe rivier. Kortom: een aaneenschakeling van hoogtepunten. Wat geen hoogtepunt zou worden is de financiële afwikkeling van de huurauto. Hierover meer in een volgende blog, wanneer de frustratie is weggeebd, het saldo op de rekening is aangevuld.

De afstand die we vandaag moeten overbruggen vanuit de Kalahari valt mee en de wegen zijn goed: kaarsrecht, net als de grenzen op de landkaart. Ontbijt is erbij ingeschoten… we kozen voor basic kamperen, dus brood uit de supermarkt: al niet lekker wanneer je het koopt, de volgende dag dus niet veel beter. Dan maar 3x zoveel jam en wegspoelen met jus. Onderweg een tweetal oudere dames die hout aan het sprokkelen zijn blijgemaakt met mayo, ketchup, siroop en nog wat andere zaken. Dankbare reacties net als in de dorpjes waar we ballonnen, fluitjes en balpennen uitdeelden.

Wanneer we langs het plaatsje Gobabis komen, zo’n 200 km voor Windhoek, heb ik toch wel aardige trek gekregen. Niet vreemd, deze reporter kan de hele dag door eten. Het kwijl druipt uit mijn mond terwijl ik naar de Wimpy, een hamburgertent loop. Dat plan gaat niet door, ik wordt meegetrokken naar de tent ernaast, daar hebben ze ook gezonde broodjes. Mijn oog valt er op de lokale specialiteit: ‘Fatball with mince’: een overjarige oliebol met een kruising tussen shoarma en draadjesvlees. Kosten: ca. 75 eurocent, niet veel voor een lekker vol gevoel. Mijn kleding was al niet zo schoon meer, maar het eten van deze ‘delicatesse’ tijdens het rijden draagt er niet aan bij.

Na de teleurstellende onderhandelingen en een financiele kater worden we door de autoverhuurtoko gedropt op de luchthaven. Ik werk chagrijnig mijn lauwgeworden biertje weg. Intussen gaat de vetbal een eigen leven leiden. Bah, volgende keer toch ook maar weer eens voor gezond gaan.

Het inchecken en douane verloopt soepel. We betreden het vliegtuig. Een nieuwe Airbus 330 met mooie schermpjes. Ik kijk de nieuwe film ‘Unknown’ met Liam Neeson, lees nog wat ‘In Europa’ van Geert Mak en even vergeet ik de autopech.
Een melding van de gezagsvoerder: ‘the weather is closing in on us’. Nou ja denk ik, het zal wel, ik zie zon en een paar mooie wolkjes. Ging die vetbal nou maar eens even tot rust komen, mijn maag rommelt, een soort turbulentie zeg maar, een voorbode?

Een kwartier later… dag wordt nacht… eerste bliksemflits. Wauw denk ik, dit is een foto-opportunity, maar mijn maag weerhoudt me van het pakken van mijn toestel. Ik verheug me op de WC na landing. Nog een flits en inmiddels stuiteren we aardig door de lucht. Nog meer flitsen. Ach ja, dat kunnen we er vandaag ook nog wel bij hebben. Een vuurtje op de grond, van blikseminslag? Kunnen wij ook geraakt worden? Niet over nadenken….

De daling wordt ingezet, wat een feest, over een kwartiertje staan we aan de grond, dan lekker nog even onze dollars opmaken aan overbodige souvenirs, die lekkere rose inslaan die we eerder in het restaurant dronken. He, zie ik dat nou goed op de vliegkaart, we maken een rondje. Ach ja, genoeg overstaptijd, komt wel goed, toch?

Poging tot landen, de gezagsvoerder: ‘cabin crew prepare for landing’. Het gestuiter gaat door, nu ook luchtzakken, bah, 3000 meter… 2800 meter… Mijn maag denkt zich er het fijne van… De eerste gedachten van ‘foto-opportunity’ en ‘spannend’ verdwijnen naar de achtergrond. Er wordt steviger in mijn arm geknepen, ook Nancy vindt dit niet grappig meer. De exitlampjes gaan branden… huh … op 2600 meter. Een storing, inslag? Hoe dan ook, gerust ben ik er niet op. Om mijn heen zie ik mensen stiller worden, terwijl anderen juist gaan zingen.

Het landingsgestel gaat uit, stuiter, stuiter en dan…de neus wordt opgetrokken…we stijgen weer… Nee he, dit is niet grappig. Buiten is het nog donkerder en intussen flitst en dondert het aan een stuk door. Wat een pokkedag: eerst die auto, nu deze vlucht. Ik denk bij mezelf ‘volgend jaar 3 weken lekker saai op de hei, niets te beleven maar wel zo veilig.
Welja, nog een rondje, dit keer de andere kant op, het schermpje toont een mooi achtje. De gezagsvoerder meldt dat 1 vliegtuig is geland onder flinke turbulentie en dat hij het nog 1 keer gaat proberen of anders uitwijkt naar Durban. Dat zou niet zo fijn zijn, dan missen we zeker onze aansluiting. Aan de andere kant, dit avontuur overleven is ook wat waard. Het plenst flink, ik vraag me af of wateroverlast nog gevaarlijk gaat zijn bij de landing.

Dan, de landing, gelukkig we zijn er, dat voelt goed zeg! Er wordt geklapt. Dat vond ik altijd zo overdreven maar nu klap ik lekker mee. De gezagsvoerder blijkt zijn humor niet te zijn verloren en meldt: ‘we trust you enjoyed flying with us’. Yeah, right…net zo min als ik van bungyjumpen hou, hoeft van mij een achtbaan met een vliegtuig ook niet.

Chagrijnige Nederlanders bij de transferbalie, hun aansluiting gemist. Tsja, balen, maar alles is relatief, niet dan? Hebben ze het avontuur overleefd, klagen ze nog. Ik moet er bijna om lachen hoe vervelend ik het ook voor ze vindt. Ik denk aan de pittige rekening van de huurauto, tsja pijnlijk, zoveel andere leuke dingen die je voor dit geld kunt doen, helaas. Zelfs mijn in bier zwemmende vetbal heeft zich bij de situatie neergelegd. Ik krijg zelfs al weer trek. Maar eens even op zoek naar een stukje pizza, ofzo.

De schermen in de vertrekhal zijn rood gekleurd: ‘Delayed, delayed, cancelled’. Ach ja, we zien wel. Uiteindelijk kwamen we veilig en op tijd in Nederland terug na 11 uur beklemd te hebben gezeten in een te klein KLM toestel.